Wachtlijsten in de GGZ; tijd voor actie!

‘Wordt het niet eens tijd dat wij als behandelaren in actie komen?’ Doorspekt van frustratie spreekt de man aan het uiteinde van de vergadertafel zich uit. Hij is het vleesgeworden stereotype van een psychiater: grijze baard, hoornen bril, en het is dat hierbinnen niet gerookt mag worden, anders zou er vast en zeker een rokende pijp aan zijn rechtermondhoek hangen. Al een halfuur lang praat ik met diverse GGZ organisaties over de almaar toenemende wachtlijsten binnen de psychiatrie en intussen doen we niets anders dan elkaar steeds wanhopiger aankijken. Behalve die ene psychiater dus.

De schrijnende voorbeelden van wat te lang wachten met kwetsbare mensen doet zijn niet aan te slepen. De voorheen zo succesvolle zakenman die al maanden ziek thuis zit omdat hij de hele dag getergd wordt door flashbacks van mishandelingen in zijn jeugd: wachtend op traumabehandeling. De jonge vrouw die, overspoeld door haar eigen emoties, zichzelf zo ernstig beschadigt dat haar snijwonden vijf keer gehecht moesten worden op de eerste hulp de afgelopen maand: wachtend op behandeling van haar bedreigde persoonlijkheidsontwikkeling. Het verlegen pubermeisje die zo somber is dat ze het leven niet langer aandurft. Juist, die daarboven, op dat flatgebouw: wachtend op een onvindbare opnameplek binnen de jeugdpsychiatrie.

Wij, behandelaren binnen de geestelijke gezondheidszorg, staan erbij en kijken ernaar. Met lede ogen en de handen in het haar. Natuurlijk doen we niet niks. We werken ons een slag in de rondte om zoveel mogelijk patiënten te kunnen helpen. Tijd om lang stil te staan bij het wachtlijstprobleem is er niet, want de spreekuuragenda zit overvol. Maar ook hier aan de vergadertafel, waar er wel ruimte is om na te denken over mogelijke oplossingen, zijn we eigenlijk een beetje uitgepraat. Moe van al het proberen, alle gesprekken met gemeenten, met zorgverzekeraars… We zien niet in wat we nog meer zouden kunnen doen en voelen ons ontiegelijk machteloos.

Juist vanwege dat gevoel heeft hij gelijk, die psychiater met baard en bril. We móeten in actie komen! Door het schrijven van deze tekst probeer ik, als behandelaar binnen de psychiatrie, bekendheid te genereren voor de pijnlijke verhalen van mijn meest kwetsbare patiënten. Voor die eens zo succesvolle zakenman, die instabiele jonge vrouw en dat wanhopige pubermeisje. Ze hebben al veel te lang gewacht. Het is tijd dat er iets gebeurt. Tijd voor actie. Help jij daarom mee hun verhalen verder te verspreiden?