Vrouwen zijn de beste schrijvers

Zo. Daar. Dat mag eens gezegd worden.

Ik sla dagelijks de metro open. Wie zie ik? Elfie, Ebru, Inge. Net, net. Kim. Boemm. Alleen vrouwen. Je zou kunnen denken, Wacht eens, dat is puur toeval.

Ik heb er vaker over nagedacht. Vandaag kwam het opeens binnen, drong het door.
Er wordt vaak gezegd: vrouwen hebben teveel emoties, of praten teveel over koetjes en kalfjes en roddels.
Dat is juist het punt.
Een vrouw heeft vaak meer kopzorgen dan mannen. Wetenschap wijst zelf aan dat ze tegen meer stress kan, physiologisch. Als je dit niet snapt, een vrouw kan kinderen baren. Ultieme vorm van pijn en stress. Hier is ze voor gebouwd.

Maar al die stress moet ze uiten. Het is niet goed. Hoe dit het beste te doen door te schrijven. Naar mijn mening, de perfecte uitingsmechanisme. Zelfreflectie en spot. Proberen jezelf te zijn. Je stem vinden en laten horen. En zodra al je shit op papier is, letterlijk gedistantieerd ervan. Weg ermee. Je bent ervan gescheiden.

Daarbij kiezen vrouwen ook aandachtig bijvoegelijk naamwoorden. Die de zinnen tot leven laten komen. Ze springen eruit, opgefleurd met emotie. Blijdschap, of verdriet. Wat dan ook. Mannen schrijven kort en bondig en staccato en to the point. Ala Hemingway, maar dan zonder het talent. Mannen gebuiken meer actie werkwoorden en kiezen vaker voor dingen en objecten en dan zonder franje. Tel maar hierboven in mijn stuk. Ik schrijf soms bijna robotisch.
Ik als man wil mijn punt overbrengen. Lekker helder en duidelijk. Bijna zakelijk, en academisch getraind om feiten over te brengen.

Lees ik de columns van mijn collegae, dan zie ik stukken die verhalen zijn. Geen epos, geen actie blockbuster. Maar drama’s in de antieke zin van het woord, uiteenzettingen van allerdag. Puur om poezie in doodnormale dingen te vinden. Te ontdekken. En vervolgens, bloot te stellen. Aan ons. Genade.

Ik ben verliefd op schrijfstijl. En vanochtend viel het me op dat er een tweestrijd bestaat tussen mannen en vrouwen, op het papier. En terwijl ik bezig was dit neer te beitelen, om trots te pronken met mijn bevindingen. Weet ik zeker. Er was een vrouw bezig iets prachtigs neer te kwasten op haar canvas.

Genade.

Zij die jullie stukken gaan lezen groeten u.