VAN MEISJES EN POTLOODVENTERS

Ze lacht nog minder dan ze eet. De schaal met gebakjes bekijkt ze alsof haar een potloodventer met een zwerende lul wordt voorgehouden. De attente jongedame die de gebakjes uit serveert is zeker 5 jaar ouder dan dit wicht. Toch bekijkt het gratenpakhuis haar met het dodelijk dedain van een diva op leeftijd.

Ze draagt een jurkje dat schreeuwt om vrouwelijke vormen, maar die totaal ontbeert. Die rondingen lijkt ze kwijt te zijn geraakt in het niemandsland tussen Anorexia en het verderop gelegen Nervosa. 170 centimeter ‘planking’ met een hartslag. Ze is niet onknap, maar straalt iets lelijks uit.

Het valt mij op dat zij zelf niemand benadert, maar volop de aandacht geniet. Op het familiefeest, waar ik werkzaam ben, bulkt het van de oudere ooms die allemaal een glibberig praatje met haar maken. De één op minimale afstand, de ander ver voorbij de grens van het toelaatbare. Bij die onderonsjes spreekt ze zonder lach.

Op haar dunne been en haar benige schouder prijken tatoeages. Ze moet minstens 18 zijn. Of verwekkers hebben die dat óók een goed idee vonden. Misschien heeft ze wekenlang die kille blik op hen gericht, waarna ze overstag gingen en haar van een instemmend briefje voor de tattoo studio hebben voorzien. Ondanks de plakplaatjes heeft ze het voorkomen van een meisje van 14.

Een familiefeest is een fascinerend schouwspel. Binnen een klein uur leg je bloot waar ‘Het Familiediner’ nog een hoop werk aan krijgt. Natuurlijk is de voorselectie reeds gedaan bij de tafelschikking, teneinde risico’s uit te sluiten. Maar iedereen moet tijdens zo’n biergelag een keer richting het sanitair, en dan is het maar afwachten wie onderweg op wie stuit.

Toch blijft de jonge Sidonia het breukvlak van het feest. Na 2 uur is de voorraad ooms en buurmannen opgedroogd en blijft zij alleen achter aan de toog, achter een glas water. Het schaaltje luxe pinda-varianten staat onaangetast naast haar. En dan voltrekt zich het mirakel.

Een heel veel kleiner neefje schuift bij haar aan. Hij heeft duidelijk op zijn kans gewacht. Er ontstaat al snel een gesprek dat ergens op lijkt. Ik kan ze niet horen, maar ze oogt plotseling op haar gemak. Even later lacht ze.

Het is soms zo makkelijk een oordeel over iemand te vellen. Stigmatiseren en neersabelen zijn verleidelijke wapens. Maar achter ieder mens schuilt een verhaal, dat we niet met iedereen delen. Totdat de juiste persoon naast je gaat zitten.