Theeleuten

‘Welke voorwerpen ik mee zou nemen bij een brand?’ Jonathan hoeft niet lang na te denken. ‘Mijn Xbox natuurlijk!’ ‘En mijn telefoon,’ vult Reza aan. Rowan heeft meer denktijd nodig. ‘Telt een broertje ook als voorwerp?’ vraagt hij dan.

Vandaag gebruik ik de les om leerlingen met elkaar in gesprek te laten gaan. Ze krijgen ieder een beker thee en per groepje een handvol labels die ik van Pickwick-theezakjes heb gehaald. Vol enthousiasme storten ze zich op de vragen die op de labels staan, wat vaak leidt tot hard gelach, maar soms ook tot ongemakkelijke situaties.

‘Jee, wat een kutvraag!’ zucht Lin nog voor ze de tekst op haar labeltje voorgelezen heeft. Haar groepsgenoten kijken haar geïnteresseerd aan. ‘Wat vind je het mooiste/leukste aan man/vrouw zijn?’ leest Lin dan. ‘Oh, maar dat is niet moeilijk,’ grijnst Johan. Alle blikken zijn meteen op hem gericht. ‘Bah! Denk niet zo vies!’ De meisjes giechelen even. Dan gaan ze toch gauw door naar de volgende vraag.

‘Wat ik zou doen als ik voor één dag onsterfelijk was? Tja, dat hangt ervan af. Voel je dan wel pijn? Als dat zo is, ga ik niet veel anders doen dan gewoonlijk,’ redeneert Cas. ‘Ik wel,’ zegt Kenzo stellig. ‘Ik ga echt alles doen waar je gewoonlijk dood van gaat. Dat lijkt me echt supervet. Maar ik wil natuurlijk niet naar het ziekenhuis. Ik wil wel de hele dag doorgaan met niet-doodgaan.’

‘Wat is je beste eigenschap?’ leest Jara voor. ‘Ja zeg! Dat is toch arrogant? Dat ga je toch niet zeggen van jezelf?’ De meeste van haar groepsgenoten knikken instemmend. Praten over je sterke kanten kan écht niet. Rob heeft toch nog een belangrijke vraag: ‘Wat zijn eigenschappen eigenlijk?’ Ai. Ik voel een extra les woordenschat aankomen.

Uit de antwoorden op de gestelde vragen maak ik gauw op dat sommige leerlingen al heel wat levenservaring hebben en dat andere, hoewel ze pas twaalf zijn, al meerdere relaties achter de rug hebben. ‘Mijn ergste nachtmerrie?’ Wijzend op een groepsgenoot: ‘Dat is zij!’ ‘Het meest nutteloze advies dat ik ooit heb gekregen?’ Een wijzende vinger terug: ‘Verkering nemen met hem natuurlijk!’ Zo. Niet te moeilijk.