Sorry (Een brief van Ge. Handicapt)

Sorry dat ik een beperking heb, dat ik een last voor de samenleving ben. Ik heb aanpassingen nodig die ik zelf niet kan betalen. Begrijpelijk dat er dan ook voor mij beslist wordt hoe ik deze aanpassingen moet gebruiken. Dit kan ik zelf ook niet, dat mag logisch zijn.

Ik wil graag werken, maar door mijn beperking kan ik niet alles even goed dan iemand die gezond geboren is. Begrijpelijk dat een gezonder iemand meer recht heeft op een goede baan en een opleiding. Want het is natuurlijk algemeen bekend dat mensen met een lichamelijke beperking ook schroefjes in hun hoofd missen, daarom moet je ook zeker mijn ‘begeleider’ aanspreken. Want bij mij komt er toch maar onsamenhangend gebrabbel uit. Een van mijn grootste hobby’s is steeds herkeurt worden, want je weet maar nooit of ik ineens weer normaal word.

Gelukkig is er ook aangepast vervoer waarmee ik binnen mijn woonplaats kan reizen. Het is ook leuk dat ik mijn stad zie en voor een afspraak van een half uurtje een halve dag kwijt ben. De bus mag van mij ook propvol. Voor deze gezelligheid kom ik graag te laat op mijn bestemming. Ook het wachten vind ik niet erg, heb er alle begrip voor dat er bezuinigt wordt op ervaren chauffeurs, want het moet niet te duur worden. Gelukkig kan ik ook buiten mijn stad reizen en krijg ik daar ook een aantal kilometers voor. Eigenlijk heb ik de taxi natuurlijk nodig om naar mijn dagbesteding te gaan en mijn tante 3 wijken verder. Mijn tante in Groningen wil ik niet te vaak zien. Tuurlijk wil ik dit een dag van te voren in plannen.

Gelukkig is het allemaal zo goed geregeld dat als mijn hulpmiddel kapot is dat ik binnen een half jaar geholpen word. Dan hoef ik even nergens naar toe en als ik naar de wc moet hou ik het wel even op. Het is vervelend dat wij invalide mensen niet op elkaar lijken dan waren wij makkelijker te herkennen. Maar het onbegrip begrijp ik wel. Eigenlijk is het leven zo erg nog niet.

Eigenlijk spijt het me helemaal niet. Ook ben ik niet te spreken hoe het soms voelt alsof ik een derderangs burger ben omdat ik een beperking heb. Het is toch eigenlijk gek, want het is niet alsof ik voor mijn beperking gekozen heb. Ik kies er wel voor zelfstandig te leven. Het is alleen jammer dat de mensen die ik daarvoor nodig heb graag voor een dubbeltje op de eerste rij willen staan. We moeten niet te veel kosten.

Beperkingen komen in alle vormen en maten voor. Er hoeft geen Handypride 2017 te komen maar respect en dezelfde behandeling als ieder ander. G.