Roze maandag

Even voor de duidelijkheid, ik ben absoluut niet preuts, bevooroordeeld of weet ik veel wat. Laat iedereen gewoon doen wat hij of zij leuk vindt. Mits passend binnen de alom geaccepteerde normen en waarden of in ieder geval met respect voor de medemens.
Kom ik dus op de roze maandag tijdens de kermis van Tilburg. Ik kan hier maar niet aan wennen. Begrijp me goed, ik kom uit een streek waar jezelf in malle kledij hijsen traditioneel is. Bij ons heet dat dan carnaval. Onbegrepen door velen en voor ons carnavalesken onbegrijpelijk dat ons carnaval door velen onbegrepen blijft. Als iemand dus zou moeten weten hoe het voelt als men je met verbazing aanschouwt dan ben ik dat. Zou je denken. Toch kijk ik op mijn beurt alsof de bliksem tussen mijn oren is ingeslagen als ik het uitgedoste niet-heterogene deel van onze samenleving voorbij zie lallen. Ik schrijf lallen en betrap mezelf hiermee meteen op een waardeoordeel. De voorbij trekkende roze wolk schittert van het plezier en werkt aanstekelijk op velen maar dus niet op mij. Hoe lang ik er ook naar kijk, ik voel geen vrolijkheid opkomen maar eigenlijk alleen maar meer en meer irritatie. De uitbundige groep gillende keukenmeiden (waardeoordeel) en nep-keukenmeiden (waardeoordeel) werkt op mijn zenuwen. Als ik om me heen kijk lijkt dit vertoon maatschappelijk geaccepteerd. Ik ga er voor het gemak van uit dat het daarmee ook past binnen de algemene normen en waarden van ons Nederlanders. Niet die van mij, maar kniesoor die daar wat om geeft.
Ik irriteer me om de, in mijn ogen, overdreven exorbitante en extravagante nichterigheid (waardeoordeel). Ik verafschuw het publiekelijke gelebber (waardeoordeel). Ik voel het azijn tot in mijn haarvaten opkomen als ik een glitter galajurk met neptieten en ongeschoren hoofd met blonde pruik voorbij zie Sugar Lee Hooper-en (waardeoordeel en excuses Sugar Lee). Kortom, roze maandag is niks voor mij.
Hoe zeer ik roze maandag ook onbegrijpelijk vind, ik ben blij dat het fenomeen bestaat. Ik houd mezelf voor de gek door te stellen dat roze maandag niet te vergelijken is met carnaval. Diegenen die carnaval net zo afschrikwekkend vinden als ik roze maandag, denken daar ongetwijfeld anders over. Ik ben dus blij dat roze maandag bestaat en hoop dat het tot in de oneindigheid mag blijven bestaan. Zolang iets weerzinwekkends (waardeoordeel) als roze maandag blijft bestaan is het onbetaalbare voorrecht van vrijheid, die wij in het vrije westen kennen, gewaarborgd.