Papa of mama? -dit is geen keuze voor een kind-

Hoewel mijn moeder anders beweerd heeft, kan ik me niet herinneren dat mijn ouders wel ooit écht samen zijn geweest. Ik wist dat mijn vader een vrouw had (die niet mijn moeder was) en kinderen, en dat ik hem doordeweeks niet zou zien, omdat hij dan bij hen zat. Ik keek ook niet per se uit naar de weekenden dat hij er wel was, in mama’s bed sliep en ’s ochtends mee ontbeet, of mistte hem niet wanneer hij daarna wegging.

Natuurlijk hield deze affaire geen stand. Mijn vader keerde terug naar zijn eigen gezin –of naar een andere vrouw, wie zal het zeggen?- en ik bleef achter bij mijn moeder, zoals ik eigenlijk al gewend was. We probeerden nog wel een omgangsregeling op te bouwen, maar (of het nou komt door mijn vader, die alleen tijd leek te hebben voor zijn werk; mijn moeder, die elk sprankje hoop in deze man toch al had opgegeven; of mij, ‘het kind waar al het gedoe om ging’) dat was één grote mislukking. Na enige tijd van onnodig heen en weer gelul tussen de advocaat van mijn vader en die van mijn moeder, schreef ik -als amper 7-jarig meisje dat net had leren schrijven- een briefje aan de advocaat een brief dat ik geen contact met mijn papa meer wilde. Niet omdat ik dat echt niet wílde, maar omdat ik gewoon rust wilde.

Jaren zonder contact met mijn vader volgden. Ik had mijn moeder die voor me zorgde, een 8 jaar oudere halfbroer met wie ik kon klieren en een basisschoolklas waarin ik een hoop goede vriendjes en vriendinnetjes had. Ik kwam dus niks tekort, en toch was er nog altijd iets dat ik mistte. Of beter gezegd, iemand. Maar ik mocht niet klagen, want zoals mijn halfbroer me ooit eens heel duidelijk had gezegd ‘Ik streefde naar een leven en familie dat ik nooit zou krijgen.’ Dus ik hield wijselijk mijn mond, wetende dat hij op een dag ongelijk zou krijgen.

Inmiddels is het alweer ruim een jaar geleden dat ik (op net 18-jarige leeftijd) besloot om weer contact te zoeken met mijn vader –iets waar natuurlijk wel het een en ander aan vooraf ging-. Een beslissing met grote gevolgen. Ik kreeg er dan wel twee families bij (de familie van mijn vader én die van mijn stiefmoeder, waar beiden met open armen in werd ontvangen), maar raakte tegelijkertijd ook hetgeen wat ik tot dat moment als enige familie had gezien kwijt; mijn moeder. Degene die me als kind altijd had voorgehouden dat ik zelf mocht bepalen op ik papa wilde zien of niet, leek -nu ik ook echt oud genoeg was om mijn eigen keuzes te kunnen maken- van mening veranderd te zijn.