OPGEVER

Ik heb het afgelopen jaar de gewoonte ontwikkeld om notities in mijn telefoon te zetten als ik in een dronken bui weer eens een op een openbaring stuit. In het moment lijkt het dan altijd diepzinnig, of er lijkt tenminste een bepaalde samenhang in te zitten. Pas toen ik ze laatst besloot door te lezen kwam ik er achter dat dit niet het geval is.
Een korte greep uit enkele van mijn wijsheden:

• Achttien euro aan Emma terugbetalen
• Ik houd mezelf voor dat mannen nou eenmaal zo zijn, hoewel ik goed weet dat dit een persoonlijke karakterfout is
• Op een dag gaan we dit moment vreselijk missen
• Jerome is geen verkeerde gast en hij bedoelt het best
• Ik meen het hoor. Ik werk met modellen samen die veel minder mooi zijn

Ik ga ervan uit dat de laatste een slechte versierpoging moet voorstellen.
Wat is dat toch met mij? Die drang om iets zinnigs te zeggen. Misschien kan ik dat wel niet. Misschien moeten sommige mensen gewoon hun mond dichthouden en nooit meer opendoen.
Terwijl mijn maag zich samenknijpt bij de gedachte aan mijn verbale diarree van de vorige avond, blijf ik keer op keer op de refresh-knop van mijn mailbox drukken. Vandaag was de deadline. Ze zouden me laten weten of het goed genoeg was. Het enige nieuwe mailtje dat ik heb ontvangen is van thuisbezorgd.nl. Fuck. Was het weer niet goed?

Een langpootspin kruipt over de rand van mijn bed een web op. Het web strekt zich uit vanaf mijn bed tot mijn raam en geduldig gaat ze in het midden zitten wachten op een prooi. Ik ben jaloers op haar en ik uit dit door een korreltje tabak uit mijn sigaret te plukken en in het web te gooien. Gretig schiet ze erop af, om alleen maar teleurgesteld te worden. Net goed.

Ik herhaal dit proces, tot ze na de vierde keer besluit om niet meer te komen. Wat heeft het immers nog voor zin, hoor ik haar denken. Ik grinnik. Opgever.