Ontbyte op bed

Van de zomer wordt gezegd dat het komkommertijd is. Daar ben ik het wel mee eens, want in de zomer heb ik meer behoefte aan komkommers dan in andere seizoenen. Goed, ze bedoelen dus dat de verveling toeslaat. De scholen zijn dicht, het weekendje eredivisie is er niet, de kranten weten niet wat ze moeten melden en je favoriete tv-programma’s gaan op standje repeat. Zucht.

Om eerlijk te zijn snap ik dat gezucht niet. De zomer zou met name voor mensen die lijden aan chronische fomo (fear of missing out) een zegen moeten zijn. Even twee maanden lang niet dat meermaals dagelijkse gezeur van “hé, heb je die laatste viral video al gezien of die ene long read al gelezen?”. Maar blijkbaar is het zoals in dat liedje “Love Is Like Oxygen” van The Sweet: net als bij liefde en zuurstof geldt ook voor informatie: een teveel is niet goed, maar een tekort ook niet. En dus zitten we massaal de sociale netwerken af te struinen naar blitse vakantiefoto’s, -blogs en -vlogs van deze of gene vanuit een of andere bed & breakfast accommodatie.

Laatst stond in de Metro een onderzoek naar types Facebook-gebruikers. Er werden er vier genoemd, maar ik herkende me in geen enkel type. Want alle vier types gingen uit van mensen die veel lezen en/of veel posten. Ik gebruik Facebook als ik er behoefte aan heb, en die behoefte heb ik vaker niet dan wel. Sterker nog: als ik uit bed kom, check ik eerst brood en beleg en dan pas gezichten en eventuele uitzichten.

Inderdaad: bed & breakfast. Logies en ontbijt, zo heette dat vroeger. Maar volgens mij hebben veel mensen eerder behoefte aan een logisch ontbyte op bed. Jezelf helemaal losmaken van die digitale wereld vol schone schijn. Je hoeft echt niet bang te zijn voor een Amber Alert als je een maand lang niets op Facebook, Instagram of WhatsApp zet. Als mensen echt willen weten hoe het met je gaat, dan weten ze je wel op andere manieren te vinden. Bijvoorbeeld een afgesproken ontmoeting bij een evenement, op een terras of bij iemand thuis. Mij blijven zulke ontmoetingen langer bij dan die dagelijkse semi-plichtmatige schrijfsels. Misschien is dat wel de reden waarom Facebook mij vaak herinnert aan allerlei onzin van mijzelf van zoveel jaar terug: mij het gevoel geven dat dat mijlpalen waren. Jammer Facebook, poging mislukt.

Goed, ik heb genoeg geschreven, het is mooi weer, ik ga maar weer eens naar buiten. Zonder internet. Dat redt zichzelf heus wel een tijd zonder mij.