Mijn oudste vriend

Sinds 2016 zit ik op Aikido. Het is erg leuk. De belangrijkste motivatie om te beginnen was angst voor de grond. Aikido werkt met technieken om je trainingspartner uit balans en naar de grond te brengen. Als ik mijn angst wilde uitdagen, was dit een goede plek om dat te gaan doen.

Mijn levenshouding is: “Ik ben bang, dus ik doe het.” Al op heel jonge leeftijd heb ik meer angst gekend dan iemand ooit hoort mee te maken. Het was terechte angst; Angst voor dingen die konden gebeuren en vaak ook werkelijk gebeurden, maar die nooit hadden mogen gebeuren.
Dit heeft ertoe geleid dat ik nu ik volwassen ben en uit die onveiligheid, deze angst een beetje in mezelf heb verinnerlijkt, ondanks dat ik nu niet meer klein en machteloos ben.
Ik zie mijn angst als een soort overbeschermende vriend die zich bij alles wat maar enigszins bedreigend lijkt, opblaast en roept “Blijf uit de buurt!” mij terugloodsend naar waar we vandaan kwamen. Het is goed bedoelt, dat weet ik, maar het is ook wel een beetje irritant.
Eigenlijk wil ik niet meer bang zijn. Het is vervelend. Soms word ik bijna bang voor de angst.

Nu heb ik een aantal dingen ontdekt:
‘Mijn vriend Angst’ geeft om mijn veiligheid.
Hij laat zich geruststellen als blijkt dat ik veilig was.
Hij wil graag met me samenwerken om te zorgen dat ik veilig ben.
Hij vindt het moeilijk om helemaal weg te gaan als ik iets engs doe, maar het lukt hem om wat meer op een afstandje te gaan staan als ik laat zien dat ik die confrontatie best zelf aan kan.

Angst is een datapunt. Het hoort bij het leven in het algemeen en in belangrijke mate bij mijn leven nu. Daar zijn logische verklaringen voor. Ik kan dat wel vervelend vinden, maar daar wordt het niet anders van.

Ik heb geleerd dat ‘MVA’ altijd hard begint te schreeuwen bij dingen die nieuw voor me zijn, die tegengesteld zijn aan de dingen die ik geleerd heb en die me doen denken aan vroeger.
Ik weet ook dat ik van nieuwe dingen hou, dat ik blij word van proberen en dat ik graag leer.
Ik weet dat niet alles wat ik geleerd heb, kwam van goede leraren en prettige ervaringen en dat dat niet de dingen zijn die de rode draad van mijn leven mogen bepalen; dat tegengestelde ervaringen juist welkom zijn.
Daarom “Ik ben bang, dus ik doe het”.

1 jaar later: De grond is niet eng meer.
‘MVA’ gaat nog altijd mee de dojo in, kijkt goed rond, haalt dan z’n schouders op en glimlacht terwijl ik plaatsneem. Angst is een datapunt. Ik glimlach terug. “Het is ok”. Hij weet dat het waar is en vertrekt.