MH17 vs. Nouri

Na de column van Hanina Ajarai in het AD stormde het negatieve reacties in Nederland. En begrijpelijk. Ze schreef over hoe de ramp van MH17 haar nagenoeg koud liet, terwijl de toestand van veelbelovend Ajax-speler Nouri haar erg diep raakte. Haar column was misschien misplaatst, zeker slecht getimed en absoluut verkeerd geformuleerd, maar is haar gevoel echt zo onmenselijk?

Deze ophef doet me denken aan een artikel van Vice die ik een paar jaar geleden heb gelezen. De veilige cocon waarin ik ben opgegroeid, werd in 2015 plots verstoord door de aanslagen op Charlie Hebdo. Misschien was ik toen pas oud genoeg om de ernst ervan in te zien, of misschien kwam het leed toen pas echt dichtbij. Terrorisme had zich verplaatst van een stoffige woestijn naar onze wereld. Na de aanslagen op Charlie Hebdo voelde iedereen zich persoonlijk aangevallen. Het voelde als een “aanslag op onze democratie”. Er een gevoel van internationale rauw. Jammergenoeg bleef het niet bij die ene terroristische aanslag, maar volgde er vele. Parijs, Nice, Brussel, Londen en Berlijn werden allen het decor van een nietszeggende en gruwelijke aanslag. Nu zit ook het Westen in de terroristische rollercoaster waarvan we niet weten wanneer en of die ooit stopt.

Nu zijn we bijna gewend geraakt aan de misere waarin de wereld zich bevind. Vol schaamte valt in te zien dat een aanslag niet meer iets eenmaligs is, maar deel begint uit te maken van de wereld waarin wij leven. De compassie die wij voelde voor de slachtoffers en nabestaande bij de aanslagen op Charlie Hebdo zijn niet meer geëvenaard. Maar waarom niet? Zijn wij blind geworden voor de ellende om ons heen? Brokkelt er bij elke aanslag een stukje medelijden af?
Nee. Wanneer aanslagen en ellende om ons heen “normaal” begint te worden, sluiten wij ons ervoor af. Het gaat deel uitmaken van onze levens en we kunnen niet meer terug naar de cocon waarin wij ons bevonden. We worden niet meer zo opgeschrikt als toen, omdat het daarvoor te vaak gebeurt is. We hebben massaal last van Compassiemoeheid, zoals Vice het benoemde.

Wanneer wij ons niet meer in bescherming kunnen nemen tegen de mogelijke dreiging van dit soort kwaad, is het enige dat wij kunnen doen onszelf in bescherming nemen tegen de sombere nasleep ervan. En het trieste hiervan is, is dat het juist menselijk is.