In the end

Zanger Chester Bennington pleegde op 20 juli zelfmoord. Dit deed hij op de verjaardag van zijn vriend en zanger Chris Cornell, die op 18 mei hetzelfde lot trof. Ik wilde destijds deze column al schrijven. De oorspronkelijke titel was Black Hole Sun en ik heb toen met tranen in de ogen zitten schrijven. Het lijkt gepast om nu een tweede poging te wagen, terwijl ik luister naar muziek van zangers die hun eigen leven namen.

Mijn condoleances en respect aan de families van Bennington en Cornell. De normale beleefdheid en retorische radiostilte doorbreek ik echter. Zoals op zoveel plekken in onze maatschappij is er rondom zelfmoord een sociaal geaccepteerde verhaallijn, een verplichting om "zoek hulp als je zelfmoord overweegt" aan je artikel toe te voegen. Geruststellende onzin.

Niks is zinloos en niks is toeval. Het is vreselijk dat zoiets gebeurt. Maar is het erger dat soms mensen op basis van een mening zichzelf of anderen iets aandoen, of dat we onze media aanpassen omdat we de elke gedachte van verantwoordelijkheid niet verdragen? Dat we van nature een suicide van zijn of haar besluitvaardigheid strippen, terwijl prestaties die uit dezelfde duisternis voortkomen wel ‘echt’ zijn? Er schuilt hier een diepe absurditeit, de veredeling van copingsmechanismen tot moraliteit.

Ons kent ons, mensen die erge dingen meemaken herkennen elkaar. Ik hoorde laatst een meisje voor een groep spreken over kanker. Anderen zagen misschien aan de nauwelijks bedwongen tranen dat het over haarzelf ging, of ze zagen het aan haar pittig korte kapsel. Ik zag bovenal dat ze door moest, zoals ik door moet, zoals alle mensen door moeten. Datgene wat ons vernietigt is anders, onze conclusies niet. Lach erom want anders huil je erom. Put eruit, voordat het jou uitput.
“Chester had een moeilijke jeugd.” “Chris Cornell had duistere plek in zich.”
Auto’s hebben motoren, huizen hebben muren, mensen hebben duistere plekken. Het leven gaat door.

Wist u dat? Wanneer een artiest sterft, pieken zijn verkoopcijfers. De muziek blijft spelen ongeacht het lot van de maker, een stem van voorbij het graf die tot je gebracht wordt door een zielloze onderneming. Waar heb je horrorverhalen voor nodig wanneer dat is hoe het echte leven werkt? Twee mensen zijn dood en twee bedrijven harken geld binnen. Dat zijn de enige feiten, de rest is sociale verhaallijn.

Leven is dansen langs de afgrond. Het raadsel van sterfelijkheid is dat we nooit zullen snappen waarom iemand erin valt.