In the end

Chester Bennington zegt waarschijnlijk niet iedereen wat. Toch, of misschien juist daarom, wil ik even vertellen wie of wat hij was. Chester was de extreem getalenteerde zanger van rockband Linkin Park. Hij heeft er enkele dagen geleden voor gekozen niet meer verder te willen leven, waarmee ook een eind komt aan een muzikaal tijdperk.

In mijn leven is Linkin Park altijd aanwezig geweest. Als tiener op mijn tienerkamer meekrijsen met mijn favoriete cd’s Hybrid Theory en Meteora. Het niveau van die twee albums hebben ze voor mij nooit meer gehaald. Hard, boos en energiek. Mooie herinneringen. Zelfs mijn moeder vond ‘dat nummer over die indiaan’ goed. Later bleek dat ze ‘In the end’ bedoelde, waar zij ‘Indian’ had verstaan. Hilarisch, die moeder van mij.

Samen met een vriendin was ik fan van het eerste uur. Hoe vaak is het niet gebeurd dat een feestje volledig stilviel omdat een dappere dj er een plaatje van Linkin Park doorheen durfde te gooien? Als iedereen na een onhandige poging besloot dat hierop toch niet gedanst kon worden hadden zij en ik de dansvloer voor onszelf, en 3 dagen later nog kramp van het springen.

Misschien kende je Linkin Park niet, misschien vind je het vreselijke herrie die niks met muziek te maken heeft, dat kan. Maar je hebt zelf ook vast wel een band/ zanger/ zangeres/ strijkkwartet dat veel voor je betekend heeft. Het klinkt misschien wat dramatisch en cliché, maar muziek kan veel steun bieden in het leven. Zo zijn sommige periodes onlosmakelijk verbonden met een bepaald album, nummer of band. Zo is dat bij mij wel anyway.

Drie weken geleden zag ik eindelijk voor het eerst Linkin Park ‘live on stage’ op Rock Werchter in België. Ik keek hier erg naar uit, maar het concert viel wat tegen. Chester maakte weinig contact met het publiek en de pit die ik kende van de eerste albums kwam op het podium niet terug. ‘Alsof hij er geen zin in had’ , zei ik nog tegen de vriendin die erbij was.

Dat was misschien nog wel zacht uitgedrukt. Hij had er geen zin meer in. Niet in het optreden en niet in de rest. Het was één van zijn laatste optredens. Hij moet veel pijn en verdriet hebben gehad, om tot dit besluit te komen. Het positieve is misschien dat vaak de mooiste kunst voortkomt uit de heftigste pijn. Dan was het tenminste niet voor niets.

Dankjewel Chester…

– The sound of your voice
Painted on my memories
Even if you’re not with me
I’m with you –