‘Hope’ helpt niet

Anna van vier jaar oud, in een ziekenhuisbed met overal slangetjes om maar in leven te blijven. Afschuwelijk. Ten eerste voor haar, maar ook zeer zeker voor haar ouders en overige dierbaren. Waarom moeten kinderen zoiets meemaken? Waarom is het zó oneerlijk verdeeld? Waarom voelen wij blijkbaar de behoefte om zo’n kind in bovenstaande situatie te vereeuwigen en duizenden keren de delen op Facebook met als opdracht iedere ontvanger ‘Hope’ te laten schrijven zodat het kind in leven blijft? Ik heb Facebook. Zie regelmatig zo’n bericht voorbij komen. Schrijf ik ooit ‘Hope’? Nooit. Begrijp mij niet verkeerd. Ik vind het afschuwelijk voor de mensen die ‘het’ allemaal betreft. Mocht er een God bestaan, dan ‘hope’ ik dat hij of zij dit snel onze wereld uit helpt. Maar, met alle respect, wat heeft het voor zin om de opdracht uit te voeren? Help ik dan een doodziek kind? Nee. Dat maken wij onszelf wijs. Wij willen allemaal wat doen. Alleen, wij kunnen niets doen. Het enige wat helpt in zo’n situatie zijn goede medicijnen en veel liefde van de familie. Vaak hebben goede medicijnen om wat voor reden dan ook geen zin meer en heeft een kind als Anna maar te accepteren dat zij nooit zal gaan leren, geen beroep zal gaan uitoefenen en nooit volwassen zal worden. Wat een triest vooruitzicht hè? Een heuse nachtmerrie. Wij voelen dit allemaal. Ik vind het dan ook logisch dat wij iets willen doen. Zelf denk ik, dat wij mensen denken uiteindelijk alles te kunnen. We hebben immers al zoveel goede dingen gedaan, denk aan; de gloeilamp, de telefoon, internet etc. Toch blijft er iets boven ons zitten. Iets waar wij geen macht over kunnen krijgen. Tenminste niet als doodgewone burger met het woordje ‘hope’. Maar wat kan een doodgewone burger zoals jij en ik wel doen? Bekijk het bericht van het zieke meisje of jongetje goed, zoek naar de ziekte van het patiëntje, eenmaal gevonden zoek dan op internet naar mogelijke inzamelacties om de ziekte waar het over gaat te bestrijden en maak tot slot vier euro over naar dat bijzonder goede doel. Voor elke letter één euro. Zo help je misschien niet Anna, maar wel toekomstige kinderen. Wat dat betreft is Tijn een prachtig voorbeeld. Genees niet het onmogelijke, maar voorkom iets wat nog binnen onze macht ligt.