Hamsteren

‘Pak er nog een, schat’ had ze gezegd toen ik met mijn orchidee bij de bloemenbalie van onze lokale AH stond. Blond, vrouw, overgewicht en van middelbare leeftijd. Ze had het gezegd op een manier waaruit bleek dat ze er zelf van overtuigd was dat ze me zojuist een waardevolle dienst had geleverd.

Dat een klant met ‘schat’ wordt aangesproken bij Appie in de Molukkenstraat is iets waar ik sinds mijn eerste bezoek van 4 jaar geleden nog steeds niet aan gewend ben. Hoezo zeg je ‘schat’ tegen me? Kennen we elkaar? Heb ik zojuist 50 euro op tafel gelegd voor 20 minuten mannelijk organisch plezier?

We keken elkaar aan met de wetenschap dat dit best eens een moeilijk gesprek zou kunnen worden. Het was een mooie dag en ik had, geheel tegen mijn natuur in, helemaal geen zin in een conflict.
‘Kan ik er niet gewoon één kopen?’ vroeg ik.
De dame antwoordde met een duidelijk hoorbare en van intens leed getuigende zucht.
Daarna volgde een meewarige blik.
‘Dan geeft u er toch eentje aan uw buurvrouw’. De logica sijpelde er vanaf, dat was duidelijk. ‘Ik wil ‘m wel hebben hoor’ lispelde een dame van gelijkwaardig allooi over mijn schouder. Ook de baliemedewerkster merkte op dat ook zij graag in aanmerking wilde komen voor het kleurrijke plantje.
Ik raakte geïrriteerd.
‘Waarom dringt Albert Heijn me twee producten op terwijl ik er maar één wil. Bovendien waren die bloemetjes vorige week nog €5,95 per stuk. Kunt u niet gewoon de helft rekenen voor één orchidee?’
‘Dat mag niet’.
Ik: ‘hoezo, dat mag niet’?
Zij: ’dat mag gewoon niet’.
Wéér die blik van ‘waar maak je je nu eigenlijk druk over. Je krijgt ‘m toch voor niks’. Nu maakte ze er ook nog een argument ondersteunend gebaar bij. 2 handen die in de richting van de hemel wezen.
Dit ging ik niet meer winnen, dat was duidelijk.

Tien euro armer verlaat ik AH met op mijn linkerarm een zak euroshopper drop, een pak biologische halfvolle melk en twee witte pistoletjes, en als een jengelend kind bungelend aan mijn rechterhand een paarse en een witte orchidee in cellofaan.

Mijn afscheidnemende collega was er blij mee. ‘Was één niet genoeg?’ vroeg ze, toen we waren uitgezoend. ‘Ze waren in de bonus’ legde ik haar uit … ‘Eén orchidee kopen mag niet’. Zij: ’hoezo, mag dat niet?’. Ik: ’dat mag gewoon niet’.