Fatsoensrevolutie

Deze maatschappij dwingt mij in rollen waar ik nooit om gevraagd heb; tegenwoordig ben ik fatsoenfanaticus. Dat is nodig. Onze samenleving wordt steeds asocialer. Er is geen plek die de asocialer wordende burger beter laat zien dan het ons aller geliefde openbaar vervoer. Oude van dagen die in de bus hun kunstgebit bijna verliezen door een scherpe bocht zijn mij niet vreemd. En dat alleen maar omdat dat knaapje een goede stoel voor zijn tas moet hebben.

Deze tassentrend zie je overal in het ov. Hoewel de treinen van de NS zijn gebouwd voor de reiziger met bagage, vind je zelden een tas onder de stoel of in het BAGAGErek. En dat mensen consequent een stoel bezet houden met hun tas is niet eens het kwalijkste – zelfs als de trein vol is kan ik dit egocentrische denken nog verdragen – het ergste vind ik de blik die je krijgt als je durft te vragen of je op iemands tassenplek mag zitten.

Ik wil de trein uit kunnen stappen zoals Claudia Cardinale dat deed in ‘Once Upon a Time in the West’ – op een perron waar je de ruimte wordt gegund om uit te stappen. In Nederland voelt het alsof ik meedoe aan een gemiddelde American footballwedstrijd op een communitycollege in Iowa. Dat is niet het enige geweld dat je tegen komt in het ov. Via social media en sites als dumpert.nl komen mij steeds vaker filmpjes onder ogen van ruzie in de trein of bus. Nou stoort het mij ook als ik in de stiltecoupé mee moet luisteren naar verhalen over relaties die stuklopen of over Jan die te laat is om de kinderen van school te halen, maar om hier nou ruzie over te maken gaat mij toch wat te ver. Wat ik helemaal niet uit kan staan is het gedrag naar conducteurs, zeg gewoon eens vriendelijk gedag, zo moeilijk is dat niet.

Maar, geachte lezer, verlies de hoop nog niet! Het kan namelijk beter. Ik stel een fatsoensrevolutie voor, over alle lagen van de bevolking. Leer ouders die niet weten hoe je een kind fatsoenlijk opvoedt hoe je dat wél moet doen. Spreek eenieder aan die zich onfatsoenlijk gedraagt. Maak fatsoen een kernwaarde voor het basisonderwijs. En beloon dat fatsoen met een vriendelijk knikje of een glimlach. Houd ook eens een deur voor iemand open. Dan kan de volgende generatie genieten van een ritje in de trein en zullen de hedendaagse horrorverhalen tot het verleden behoren.