Douchen met je bril op

Afgelopen week haalde ik voor de spiegel mijn schouders op omdat mijn scheergel nogal snel leek te gaan. Aangezien ik, tegenover mijn StoppelFan, de enige in mijn man-vrouw huishouden ben die met regelmaat de betreffende bus in handen heb verdween het onschuldige verwijt met haar restanten door het putje.
Geen dingen waar je je druk om maakt nietwaar?

Tot ik vanochtend de douche instapte, speels het douchegordijn opzij trok en zag dat Manlief zich prinsheerlijk stond in te zepen met mijn Gillette.
Ik greep verbaasd de bus uit zijn handen en zuchtte. Leeg. Het laatste blauwe flubbertje vervormde tot schuim op mijn vingertop.

‘Mopje’, zeg ik om al het primaire wat een mens in de ochtend soms overvalt, te onderdrukken,
‘Dat is scheergel…’
‘Oh’, reageert hij droog terwijl hij zijn lachen inhoudt.
‘Serieus? Waarom douche jij eigenlijk met je bril op?’ reageer ik kribbig terwijl ik het gordijn weer dichttrek.
‘Ik heb het gelezen!’
Ik stel me hem gelijk voor. Hoe hij zijn bril iets van zijn neus tilt en onder die straal water even in zijn ogen wrijft.
‘Er staat toch: Voor de gevoelige huid?’
‘Ja! En wat staat daaronder?’
Voor de zekerheid pak ik opnieuw de lege bus en concludeer naar tevredenheid: ‘Scheergel… Het staat er in meerdere talen flapdrol.’

‘Schat’, oppert Manlief met een glimlach als hij eventjes later naast mij op de bank komt zitten.
‘Je weet toch dat mijn bril beslaat onder de douche…’