Dikke Mick

Daar komt hij aanfietsen. Mijn blind-date.Ik vervloek mezelf. Waarom ben ik niet achter een boom gaan staan? De single-guy die aan komt trappen lijkt in niets op de foto’s die ik van hem heb gezien. Die waren waarschijnlijk van de pré-happy fase en rond 1989. Wat is er gebeurt met die olijke glimlach en torso met modieuze korte broek? Met minstens een overgewicht van zo’n 30 kilo en als een soort eigentijdse Zwiebertje zwoegt hij zich peddelend naar me toe. Notabene nog te laat ook. Ik besluit mijn eigen credo toe te passen,niet op uiterlijk af te gaan,en hem het voordeel van de twijfel te geven.

Hai… jij moet Mick zijn? Hij mompelt een slap excuus over het wachten en stelt voor dat we gaan. We wisselen wat beleefdheden en ik laat hem praten. Al gauw hoor ik de reden van zijn lichamelijke verval. Wat is dat toch met mannen die belazerd zijn door hun ex-partners? Na wat doorvragen gaan ze helemaal los. Het is een rotwijf, een harteloos secreet,een lelijke heks. De teleurstelling druipt van hun gezichten, hun mannelijkheid verschrompeld tot een zielig hoopje onmacht. Ik bijt op m’n lip. Er brand daar namelijk een vraag: Wat was jouw aandeel in dit geheel? Ik zwijg wijs.

Vrouwen én ook mannen gaan niet vreemd omdat ze de ander pijn willen doen. Er is een proces aan vooraf gegaan. Sleur, aandacht, persoonlijke groei zijn hele normale menselijke factoren.

Terwijl ik probeer niet in de hulpverlenersmodus te springen betrap ik mezelf erop dat ik me irriteer. Want het volgende onderwerp van het gesprek gaat over seks. Of ik er liefhebber van ben en klagend dat hij bij zijn vorige relatie tekortgekomen is. Zonder knipperen worden de verknipte fantasieën van de alleenstaande meneer opgebiecht. Wat?? Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik de gentleman in kwestie nu welgeteld 1 uur ken. Waar je zou verwachten dat de jager het jagen het meest apprecieert gaat dit exemplaar recht op de prooi af. Gewoon ordinair op zoek naar de korte bevrediging. Ik onderdruk een zucht en zie ineens mijn big escape.

Vals leg ik uit dat ik lijd aan permanente migraine en dat de daad mijn hoofdpijnen enorm verergeren. Mijn kinderen zijn gebaard met totaalrupturen dus het ziet er “daaronder” allemaal niet zo fraai uit. Ik zie de verbouwereerde blik en schat in dat de 3 hersencellen die te rusten liggen op het te kleine zadel nu zullen willen afdruipen.

Ook aan deze paringsdans van de omtrekkende beweging is een einde gekomen. Ik besluit keihard te demarreren in standje 4.