De Mening

Agnes, moeder van drie, verslikt zich zowat in haar welverdiende droge witte wijntje als het SIRE spotje vertoond wordt in het reclame blok van Grey’s Anatomy. De slogan “Laat jij jouw jongen genoeg jongen zijn” echoot door haar hoofd terwijl ze woedend op de aan-knop van haar ACER laptop ramt. In haar hoofd is het stuk over de walgelijke generalisatie van SIRE al geschreven. Dit prachtige pleidooi wordt vanzelfsprekend op hét medium van tegenwoordig geplempt: Facebook. Het gevolg: het ons allen welbekende onsamenhangende verhaal waarin gestrooid wordt met termen als “heb ik een keer gelezen” en “als moeder”, en waar bronnen naast haar PhD in huismoederkunde ver te zoeken zijn. Tenslotte zijn zinsopbouw en grammatica zo schandalig slecht dat het niet op zou vallen tussen mijn eerste geschreven werkjes op de basisschool. Toch is Agnes tevreden over haar briljante opiniestukje waar zeker drie soortgelijke types hun voetprint hebben achtergelaten door middel van een “like”.

Nu is deze column niet bedoeld om mensen die zichzelf in het bovenstaande verhaal herkennen een existentiële crisis in te jagen. Het gaat mij hier om een fenomeen dat opduikt bij elke gelegenheid waar mensen zich geneigd voelen de spreekstoel te beklimmen en bij het minste of geringste hun mening de wereld in te spuwen. Begrijp mij niet verkeerd, vrijheid van meningsuiting is een prachtig iets en ik ben blij dat iedereen in Nederland mag vinden wat hij of zij vindt. Er is alleen wel een wezenlijk verschil tussen het mogen hebben van een mening en deze koste wat het kost moeten delen met anderen. Gedacht kan worden aan de stukjes van de bovenstaande fictieve Agnes of een column van mevrouw Ajarai over MH17. De vraag is of deze schrijfsels ook maar iets van waarde toevoegen aan het algemeen collectief. Het lijkt wel alsof jezelf in te inlezen in onderwerpen en na te denken over de gevolgen van jouw stukje alvorens je mening te geven taboe is geworden in Nederland en dat is jammer.

Sommige van jullie zullen nu wel denken: “Lekker hypocriet ben jij Tom, schrijven over het geven van meningen terwijl je hier zelf een betoog schrijft”. Nu heeft u in wezen gelijk, hoewel mijn stukje wel degelijk een doel heeft naast satire. Als ik door middel van deze column al één facebook-comment terrorist weet te weerhouden van het plaatsen van een ongefundeerde, bij elkaar geraapte mening, is mijn doel al volbracht.