De kunst in het leven is ongelukkig zijn

Ik maak me steeds meer zorgen om de mensen om mij heen. Mensen die, net als ik, hun dagen vol plannen en het meeste uit het leven willen halen. In het dagelijkse leven, maar ook op social media. Iedereen moet zien hoe leuk, druk en blij we zijn.
Maar waarom? Waarom is onze maatschappij iedere dag meer ‘happiness minded’? Wat is er mis met er een keer niet uit zien, je een keer verdrietig voelen of het leven even helemaal kut vinden? We weten namelijk dat iedereen dit wel eens heeft. Het hoort bij het leven. En toch willen we dát gevoel geen ruimte geven…

Ik zie meer en meer mensen, verscholen achter maskers van happiness, om te verbergen dat het misschien even niet zo lekker gaat. We gaan steeds sneller en individualistischer leven en we geven onszelf geen tijd om stil te staan bij wat we voelen en wat ons boos of verdrietig maakt. Gevoelens, vooral de niet-blije gevoelens, worden al snel gezien als een teken van zwakte. De individualistische maatschappij, gericht op self-development en presteren, heeft geen tijd om stil te staan bij wat er allemaal niet goed gaat in het leven. We moeten kijken naar wat er allemaal wel goed gaat. Blij en tevreden zijn. Desnoods tussendoor even yoga doen om dit te bereiken.

Ik werd geïnspireerd door Dirk de Wachter, hoogleraar psychologie, die de spijker op zijn kop slaat. ‘De kunst van het leven is het ongelukkig zijn. Er zou heel veel opgelost worden als mensen gewoon ongelukkig kunnen zijn. En elkaar ook daarin kunnen vinden. Het mooie aan het ongelukkig zijn is namelijk dat we daar anderen voor nodig hebben.’

De valkuil van het ontkennen van onze ‘negatieve’ emoties, is het ontkennen van een stukje van jezelf. Jij hebt namelijk emoties, dat hebben we allemaal. Ontken je je verdriet of boosheid, dan ontken je een stukje van jezelf. En zo kun je niet volledige jezelf accepteren. Laat staan je echte ik zijn. Noem me idealistisch, maar het allermooiste is, wanneer we onszelf recht in de ogen kijken en accepteren wat we zien. Dat we onze emoties koesteren, de positieve en de negatieve, omdat ze iets zeggen over wie we zijn. Over wat onze waardes, grenzen en geluksmomenten zijn.
Want dit vraagt meer dan doorgaan, presteren en het focussen op leuke dingen. Dit vraagt stilstaan en keer op keer je emoties voelen en aandacht geven. Dit vraagt échte moed.