Dames en heren,

Wanneer we het over schaatsen hebben, dan hebben we het over Ireen Wüst en over Sven Kramer. Dat Sven vooral rondjes 29 produceert en Ireen het “slechts” met rondjes 31 moet doen, schijnt niemand van ons te deren. Het is de normaalste zaak van de wereld dat we dames en heren gelijk behandelen en dus even hard aanmoedigen.

Dat wil zeggen: op de ijspiste. En ook op gravel, hardcourt, het parket, de atletiekbaan en het hockeyveld. Op de weg is nog behoefte aan een demarrage. We vielen over elkaar heen van vreugde toen Tom Dumoulin voor het eerst namens Nederland de Giro won, maar vergaten gemakshalve even dat Marianne Vos dit al drie keer eerder presteerde.

Op het voetbalveld is de inhaalslag nog groter. Als je mij twee weken geleden had gevraagd wie Martens, Van de Sanden en Miedema waren, had ik geantwoord: “Bedankt voor deze reeks namen, dan kan ik de drie belangrijkste karakters van mijn boek een naam geven.” Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht dat deze personen dezelfde bezigheid hebben als Sneijder, Van Persie en Robben.

Inmiddels begin ik al aardig vertrouwd te raken met de namen van de Nederlandse voetbalvrouwen. Er moest wel een EK voor naar Nederland worden gehaald, maar beter laat dan nooit. En terwijl ik naar de eerste wedstrijd van onze Leeuwinnen kijk, vraag ik me af waarom het vrouwenvoetbal in de media zo onderbelicht blijft. Want dit is voetbal zoals voetbal bedoeld is. Het bevat alles wat we ook van de mannelijke variant kennen: aanvallende en verdedigende acties, schoten op doel, reddingen, boze grimassen bij het missen van een kans, gejuich bij een doelpunt.

Natuurlijk missen we ook het een en ander. De spreekwoordelijke maai- en naaimachines. Het gezeur om kaarten, strafschoppen en vrije trappen. Het protesteren bij en schelden op de scheidsrechter. Opstootjes tussen tegenstanders. Het veinzen van blessures. Schwalbes. Op het veld gegooide voorwerpen. Gesloopt straatmeubilair na alweer een verliesbeurt.

Maar als dit echt de meerwaarde van voetbal moet voorstellen, moeten we ons dan niet heel diep schamen? Onze Leeuwinnen laten zien dat het ook zonder kan. En dat je er zelfs een van de favorieten mee kunt verslaan. Misschien worden ze er wel Europees kampioen mee. Hopelijk wordt dat dan de opmaat naar een gelijke behandeling van dames en heren in het voetbal. Van een scheve schaats naar de normaalste zaak van de wereld.