Welkom in onze mooie samenleving

Als je vreest voor je leven en dat van je gezin. Als je elke dag bang moet zijn. Als er elke dag een kans is dat er een bom op je huis valt, wat ga je dan doen? Is dat nog wel leven? En zo ja, wat voor een leven? Continue waakzaamheid, geen vrijheid van meningsuiting en keuzes die voor jou worden gemaakt. Als je in dat land woont begrijp ik dat je van het onzekere naar het zekere verhuisd. Dan heb je de keuze gemaakt om naar een ver land te verhuizen waar ze kaas eten, waar er geen oorlog is, waar er hoop is en waar de huizen nog recht op staan. Na een lange reis ben je aangekomen in een AZC, de mensen vangen jou en je gezin op. Echter is niet iedereen tevreden met jouw komst. Er wordt in een klein dorp in een koud en kil zaaltje geschreeuwd door blanke mannen en vrouwen dat het er vol is. Een vrouw stapt naar voren om de menigte tot bedaren te brengen, ze wordt uitgejoeld en de vrijheid van meningsuiting is ineens ver te zoeken in dit land. Ik dacht altijd dat Nederland zo’n tolerant land was, dat iedereen hier welkom is. Ben ik dan zo naïef of is het tegendeel allang bewezen. Als ik de beelden op tv zie van schreeuwende Nederlanders die zeggen dat het hier vol zit, kan ik me doodschamen voor mijn eigen volk. Je zou toch denken dat wij in zo’n vredig land wel wat meer fatsoen van onze ouders hebben mee gekregen. Wat leert de volgende generatie van het gedrag wat ze zien? Dat je eerst je eigen hachje redt en daarna pas aan een ander denkt? Ik denk dat tolerantie en vriendelijkheid, empathisch vermogen bij het individu begint. En door van tevoren al na te gaan wat deze vreemdelingen allemaal wel niet kunnen veroorzaken, kunnen we ook bedenken wat wij als Nederlanders bij voorbaat al neerzetten. Zou jij je nog welkom voelen in een vreemd land waar ze bevooroordeeld zijn en je geen nieuw begin gunnen?