Voordat het te laat is

Ik werd er een paar dagen terug door een klasgenoot over geïnterviewd. Bijna drie jaar terug verloor ik een heel goede vriend nadat hij samen met zijn neef een ongeluk had met een quad. Het ongeluk gebeurde drie dagen voor je achttiende verjaardag en net één dag na het behalen van je havo-diploma. Het leven werd je plots ontnomen. Het voelt nog steeds onwerkelijk.

Dit interview moest in opdracht van het vak Journalistiek. Mijn lievelingsvak. Normaal ben ik liever degene die een interview afneemt, nu ging het andersom. De opdracht luidde: interview iemand die iets heeft meegemaakt wat zijn/haar leven heeft veranderd. Dat heeft het zeker. Eind juni is het ongeluk precies drie jaar terug. De tijd vliegt voorbij. Waar ik eerst geen idee had hoe ik verder moest en of ik het ooit zou kunnen accepteren, heb ik het verdriet nu een plekje kunnen geven. Maar makkelijk is het niet.

Accepteren lukt me niet, maar ik kan het wel laten rusten. Elke dag denk ik er nog aan. Wat het zo aan mij heeft veranderd, begon in de tijd kort na het ongeluk als een angst om nog meer dierbaren te verliezen. Nu heeft het zich omgezet in meer liefde en waardering voor mijn vrienden en familie, omdat ik weet dat het leven elk moment over kan zijn.

Er gebeurt van alles in de wereld en met de vele terroristische aanslagen zijn mensen bang. Bang om te genieten, bang om naar concerten te gaan, bang om te leven. Leven in die angst heeft geen nut, want je weet toch niet wanneer je voor het laatst je ogen zal sluiten. Geef de aanslagplegers niet hun zin door bang te zijn, maar laat zien dat je sterker bent dan dat. We kunnen beter met z’n allen het leven omarmen en ervan genieten nu het er nog is. Doe de dingen die je eng vindt, wees niet bang voor de toekomst en leef in het nu. Je hebt het toch niet in de hand wat er komen gaat, dus maak er dan nu het beste van. Koester de mensen om je heen, voordat het te laat is.