Verdriet over Savannah

Normaal eigenlijk niet
Normaal eigenijk niet hoor,
normaal eigenlijk niet.

Normaal krijg je nieuws binnen, verwerk je het, en ga je weer door,
maar deze keer eigenlijk niet.

Het treft een meisje, hier vlakbij,
ik had het zelf kunnen zijn.

Op Facebook komt het voorbij,
ze is vermist en wordt vooral gemist,
zoveel wanhoop bij de familie, zoveel pijn.

Dan lijkt de donderslag te komen,
een lichaam gevonden, hier 20 kilometer vandaan.

Ik slik ik huiver,
kan amper op mijn benen staan.

Een opluchting, een diepe zucht,
gelukkig, jij bent het niet
Natuurlijk zijn we ook heel verdrietig voor het andere slachtoffer,
maar het is nog even niet óns verdriet.

Als je net weer een sprankje hoop krijgt,
iedereen gaat helpen met zoeken.

Krijg je weer een bericht dat er een lichaam is gevonden,
hier echter maar 200 meter vandaan, ik wil vloeken

En stiekem dacht ik het,
wist ik misschien toen wel hoe laat het was.
En stiekem dacht iedereen het,
dacht iedereen wel te weten hoe laat het toen was.

14 jaar, rijk en gezond,
in de bloei van haar leven, en nog zo’n tijd te gaan.
Jij werd gevonden in het water,
ik kan alleen maar mijn ogen toeslaan.

Een Spakenburgs meisje,
zo jong, zo mooi.

Genietend van het leven en van haar naaste,
waarom werd zij de prooi.

Normaal eigenlijk niet hoor,
normaal eigenlijk niet.
Normaal krijg je nieuws binnen, verwerk je het, en ga je weer door.
maar deze keer blijft het verdriet.