Terrorisme on wheels

Aanslagen, geweld, dreiging, fanatisme, slachtoffers… begrippen die ons leven steeds meer beheersen. Waar ben je nog veilig? Wat kun je er aan doen? Hoe moet het verder? We zijn collectief bezig met rouwen, zorgen maken, angst ….
En toch is een heel andere vorm van geweld, intimidatie en dreiging voor mij nog veel actueler. Hoewel (nog) zonder (veel) bloed en slachtoffers, betekent het een dagelijkse aanslag op mijn gevoel van veiligheid, rust, fatsoen en vreedzaam samenleven: autorijden. Niet het rijden op zich hoor, nooit een hekel aan gehad en zonder snoeven kan ik gerust zeggen dat ik een voertuig aardig onder controle heb. Nee, het is het gedeelde weggebruik met andere bestuurders dat me de nodige aanslagen op hart, lijf en mentale gezondheid oplevert.

De regels die gelden in het verkeer zijn – toegegeven – vaak averechts, dom en doorstroming belemmerend. Maar ja, je er niets van aantrekken en een eigen invulling geven aan wat je denkt dat beter is, geeft anarchie en dus chaos. Zonder regels wint de sterkste – en dat is vaak ook de grootste en jawel, domste.
Terrorisme dus, waartegen eigenlijk niets wordt ondernomen. Goed, zo hier en daar staat nog een flitspaal, soms is er nog een alcoholcontrole. Maar niets in verhouding echter tot de hoeveelheid mogelijkheden en plekken die er zijn om regels te negeren, de medemens te treiteren en de wereld met kamikazeacties, intimidatie en roekeloosheid tot een hel te maken.

Handhaving is er niet. Nee, onze politiemacht is de onzichtbare en onvindbare terrorist aan het zoeken, dus die hebben nu even geen tijd. Niet dat dit niet belangrijk is, dat zeg ik niet. Maar de groeiende wetteloosheid, waar nu dus even geen tijd voor is, komt wel met grote gevolgen. Want alles kan, zo goed als ongestraft. En niet alleen door de notoire Audi-rijders, die nu eenmaal bekend staan om hun criminele rijgedrag. Het zijn ook de Ups, de branie Volvo’s, de Ka’s en de niets ontziende Belgen die allen alleen in hun wereld rijden, waar wij kennelijk niets te zoeken hebben.

Een paar korte stukjes rijden verder en het gevoel van boosheid en machteloosheid groeit, en groeit… Een kort verzet tegen dit geweld leidt meestal tot nog grotere frustratie. De agressor heeft namelijk een nog grotere middelvinger, hardere claxon en vooral meer manieren om je als straf voor je verzet nog eens meer onder druk te zetten. Uitgesproken gevaarlijke remacties, duivelse blikken en vooral dus meer extreem dom rijgedrag. Een explosieve situatie…