Schoolreisje

Vandaag is dochterlief naar het Aviodome, of is het drome? Bij Lelystad in ieder geval, dacht ik. Vanmorgen in alle vroegte naar school. Het is op de gewone tijd, maar met zo’n schoolreisje in het vooruitschiet voelt alles toch een beetje anders, een beetje vroeger, een beetje echter. Eten hoeft niet mee, maar wel gepaste kleding voor de weersomstandigheden, die schitterend lijken te worden. Snoep mag ook mee, maar hoeft niet. Het is een gezellige drukte bij school, zo gezellig dat de kinderen al weg zijn naar het vertrekpunt bij de Grote Kerk, terwijl wij mannen nog staan te kletsen. We gaan ook naar de kerk en zwaaien ze uit, een bijzonder gevoel.

Vanmiddag om vier uur wordt de bus terugverwacht. Ik weet niet zeker of ze dat halen of dat ze misschien wel veel vroeger zijn, maar er is één ding wat ik wel zeker weet. De kinderen zullen niet in de bus zitten. Dat is namelijk altijd zo met schoolreisjes, dat er alleen maar juffen en ouders in de bus zitten. By the way, waar zijn de meesters gebleven tegenwoordig? Ik weet nog van vroeger dat wij ook nooit in de bus zaten op de terugweg. Daar stonden dan de ouders, met hun armen vertwijfeld in de lucht: waar zijn de kinderen?

Rond kwart over drie begint de groepsapp te knisperen. De foto’s worden keurig verzameld door de juf, anders wordt het zo’n overkill op de app en o ja, de bus is wat vroeger. Iedereen probeert nu de exacte aankomsttijd in te schatten, maar de bus is gewoon iets vroeger. Of ik zijn zoon ook mee wil meenemen, vraagt de aardige buurman. Ik fiets naar de kerk. De bus komt er net aan. Hij is leeg. Alleen wat ouders verspreid over de bus, met hun armen vertwijfeld in de lucht. Zij weten ook niet waar de kinderen zijn.

We lopen terug naar huis. Hoe was het? Leuk. Wat hebben jullie gedaan? Er volgt een spannend verhaal over een vliegtuig en dan valt het stil. En verder? O, niks bijzonders. Ik ben moe, papa en ik moet ook nog de vierdaagse lopen.

Ate Vegter, 31 mei 2017
www.atevegter.wordpress.com