I’m still here.

I’m still here

“Kom, niet aanstellen, hoe groot is de kans dat er nu iets gebeurt hier?” Angst, zou ik op dit tijdstip wel de trein en metro kunnen nemen? Kom op, je hebt meer kans om aangereden te worden door een bus dan geraakt te worden door een aanslag. Maar net die onvoorspelbaarheid en het totale controleverlies maken me zo angstig.

I’m still here.

Tweemaal per dag in de spits loop ik in het station en blijf voortdurend met gezonde argwaan om me heen kijken of ik iets verdachtst opmerk wat de zwaarbewapende militairen wellicht over het hoofd zien. Trouwens, alsof die agenten met hun extra geweertjes een aanslag kunnen voorkomen.

Ik ben een creatief en vrij persoon, die er bewust voor gekozen heeft om in een grootstad te komen wonen. Ik krabbel recht en loop het station uit. Op weg naar mijn creatieve plek, waar ik met mijn talenten mijn product en kunst ontwerp.

Het lijkt wel alsof terrorisme een soort van product en kunst van angst geworden is. Want angst en kunst verkoopt. Net zoals het recht van de mensheid, vrijheid van meningsuiting is een recht dat veel voor lief neemt. Zonder vrijheid van meningsuiting kan kunst niet bestaan. Zonder vrijheid van meningsuiting zouden onze gebouwen en kunst worden teruggebracht tot grijze dozen en foto’s van politieke leiders. Het lijkt wel of het de kunst is om op het foute moment op de juiste plek te zijn.

We moeten met deze nieuwe realiteit leren leven.

I’m still here.

– 05/06/2017 – Antwerpen –