Hoe gaat het écht met je?

Wanneer is de laatste keer dat iemand aan jou vroeg hoe het écht met je gaat? Dat ene zinnetje, ‘hoe gaat het’, is misschien wel de vraag die het meest gesteld wordt. Maar ook de vraag waarop de meesten van ons altijd hetzelfde antwoord geven. Toch kan het zó veel betekenen.

Laatst interviewde ik een jonge vrouw die een paar jaar terug haar vriend verloren was. Een ongelukkig resultaat van een ‘geslaagde’ zelfmoordpoging. Ze waren drie jaar in een gelukkige relatie en niemand wist van zijn jarenlange depressie af. De blik in haar ogen zal ik nooit vergeten toen ze beschreef hoe erg ze zich in de steek gelaten voelde. Zij vertelde: ‘Zijn verdriet is nu weg, maar hij heeft het verspreid naar de hele familie’.
Ze was destijds twintig jaar, de leeftijd die ik nu ook heb. En ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn om nu mijn vriend te verliezen. Of ieder ander persoon uit mijn omgeving. De gedachte alleen al maakt me bang en ik hoop dat ik nooit dat gevoel zal ervaren.
Zelf ben ik een open boek wat mijn gevoelens betreft. Mijn tranen, die regelmatig vloeien, hebben gelukkig meer waardering gekregen dan vreemde blikken. Zelf vind ik het heel normaal dat ik mijn emoties laat zien, maar tijd heeft me geleerd dat lang niet iedereen dit ook ervaart. Soms kan er een heel ander gevoel schuilen achter de glimlach van je vriend, vriendin, familielid of collega. Want iedereen kent wel iemand met depressieve gevoelens, ook al heb je dat niet altijd even snel door. De meeste mensen denken dat ze depressie kunnen herkennen aan de blik van iemand. Was het maar zo simpel…
De vrouw die ik heb geïnterviewd, zet zich nu in om depressie hoorbaar te maken. Als documentairemaakster laat ze zien wat zelfmoord met de omgeving doet. Zij geeft mensen een beeld wat voor effect het heeft op nabestaanden die het verdriet opgelegd krijgen. Tegen haar zeg ik: I salute you. Wat jij doet, kan lang niet iedereen.

Maar eigenlijk zouden we ons allemaal in moeten zetten om onze gevoelens bespreekbaar te maken, toch? Dus bij deze vraag ik aan jou: ‘Hoe gaat het nu écht met je?’ En mocht je aan je antwoord twijfelen, praat er alsjeblieft met iemand over. Er zijn mensen die van je houden, die geen standaard antwoord willen. Want jouw gevoelens zijn er niet om verborgen te houden.