De vechtscheiding met kies 2-6

Kies 2-6, oftewel de kies links boven, derde van achteren, zorgt al meer dan 1 jaar voor helse pijnen. Het is een lang verhaal, mijn relatie met kies 2-6. We leefden toch 33,5 jaar zonder ooit ruzie te hebben, we konden het prima met elkaar vinden. Als ik zin had in nootjes, maalde hij ze fijn, als ik een fles niet open kon krijgen, hielp hij me zonder problemen. Alles koek en ei dus. Tot die ene dag. Toen mijn tandarts vertelde dat er een gaatje in kies 2-6 zat. Niet dat ik er iets van merkte, maar goed zij is de specialist. Geheel relaxt lag ik in de stoel. Wachtend tot de kies, waar ik dus nooit last van had gehad, schijnbaar nóg beter zou gaan functioneren. Wauw: nog beter gemalen eten, nog sneller flessen open maken. Dat klinkt goed. Ik keek uit naar de opleving van onze relatie. Ja, nog even zou het gevoelig zijn, maar god.. Ik heb ondertussen de 35 aangetikt en het lijkt wel of kies 2-6 in een scheiding liggen. En laten we ‘t een vechtscheiding noemen. Elke keer als ik de band weer op wil bouwen, door samen nootjes te eten, een theetje te drinken of van een lekker ijsje te smullen, komt hij in opstand. Gezien de tandarts de oorzaak is van deze opstand, hebben we al meerdere sessies relatietherapie gehad. De tandarts heeft de rauwe randjes eraf geschaafd, we zijn samen op de foto geweest, ze heeft zelfs kies 2-6 helemaal opnieuw geboord en nieuw leven ingeblazen. Maar niets dat baat. Heel eerlijk gezegd is de liefde voor kies 2-6 door dit alles verminderd. Ik bouw een steeds betere relatie op met de andere zijde van mijn gebit. Ja, het is waar, ik ga af en toe…. Na ja… eigenlijk altijd, vreemd. De privileges die het linker deel van mijn gebit had; nootjes, ijsjes, lolly’s, gaan tegenwoordig allemaal naar kies 1-6, rechts dus. Onze relatietherapeut heeft het toegegeven; ze kan niets meer doen. Kies 2-6 en ik moeten met elkaar leren leven. Ik zal het moeten doen met dagelijkse ruzies en de relatie nog verder uitbouwen met rechts. Wat overigens vergaande gevolgen heeft. Let wel: mijn rechter appelwang wordt steeds gespierder, mijn rechterkaak krijgt haast #fitgirl-achtige contouren. En mijn linker appelwang? Die kun je beter een peer noemen, gezien de vorm. Geen krachttraining meer voor links, geen harde appels, geen uitdagingen meer. Ik heb het niet meer in de hand. Ik herken me steeds meer in de commercials van de Hartstichting; signaal 1 dan: Scheve mond. Mocht je me zien; bel geen 112…maar geef me ‘t nummer van een goede tandarts. Alvast bedankt.