Alsof ik de oorlog won

“Kijk, daar loopt die lamme weer! Nee man, die vent is dronken!” Ik heb het zo vaak gehoord, je leert er mee leven. Ik ben niet lam en ook niet dronken: ik heb Cerebrale Parese.

Al tien jaar lang woon ik in Veenendaal en nog altijd vind ik het lastig om over straat te lopen als er jongeren in de buurt zijn. Er zijn een aantal vervelende situaties geweest waarbij ik werd nageroepen en uitgelachen. De moed en mogelijkheid om mensen hierop aan te spreken is door mijn spraakgebrek een verloren zaak. Vroeger was dit heel anders. Mijn oud klasgenoten zagen mij. Niet mijn beperking.

Een brief over mijn ervaringen aan Nederland Onbeperkt bracht de oplossing. Ik had de kinderen uit mijn buurt nodig om begrip te krijgen voor mijn probleem. We legden contact met de school bij mij om de hoek waarna ik de kans kreeg om voor groep 7 mijn verhaal te doen.

De ontvangst was geweldig. Klasleraar Arno bereidde de kinderen vast voor door al iets over mijn spraakgebrek te vertellen. Dat hielp goed. De kinderen zaten verwachtingsvol in een kring en luisterden aandachtig naar wat ik te vertellen had.
Ik mocht de kinderen vertellen over mijn beperking en met een paar voorbeelden laten zien welke invloed het op mijn leven heeft. Hoe moeilijk het is een glas water vast te houden. Hoe lastig het is een mobiele telefoon te bedienen.
Het werd een zeer geslaagd lesuur. Er kwamen heel gerichte vragen uit de groep, een leerling vroeg bijvoorbeeld of ik wel kan autorijden. Ja dat kan ik! En toen sommige kinderen me een knuffel gaven, was het lastig mijn tranen te bedwingen. Hadden we dan samen een steen verlegd in een rivier op aarde?

Toen ik de school verliet was het alsof ik een andere wereld in liep. Ik word in mijn wijk niet meer uitgelachen, niet meer nageroepen. Want als jongeren mij nu zien lopen, kunnen ze elkaar uitleggen dat ik niet gek ben.
En het mag erg dwaas klinken, maar toen een van de kinderen vanmiddag ”Hallo Kees!” riep voelde het alsof ik de oorlog gewonnen had.
Laat dit voorbeeld met alle hulp die er te vinden is uitrollen over heel Nederland, niet alleen voor mij maar voor iedereen met een beperking. Praten helpt.
Ik ging niet voor goud, zilver of brons, maar voor acceptatie. “Hallo Kees” is een goed begin!