Afscheid

Ik had nooit gedacht dit te zeggen, maar ik sta op het punt om vreemd te gaan. Of het echt vreemdgaan is weet ik niet, zo voelt het in elk geval wel. Ik dacht dat dit altijd voor bepaalde mensen was voorbehouden, mensen die iets missen of iets willen compenseren. Dat is dus niet zo, het kan echt iedereen overkomen. Het voelt vreselijk, maar ik kan het niet stoppen. Ik wil het liever niet, maar ik heb geen keuze. Ik hoor je denken, je hebt altijd een keuze. Dat is ook vaak zo maar in dit geval is dat echt niet het geval, geloof me. Het betekent in elk geval wel het einde van jou en mij en dat doet pijn.

Ik vraag me af of hij me dezelfde kriebels bezorgd als jij me in het prille begin bezorgde. Wat was ik enthousiast, waar we samen allemaal wel niet zijn geweest. Natuurlijk, ik heb je ook vaak genoeg vervloekt en wat was ik soms kwaad maar diep van binnen ben ik toch heel blij met je. Je ziet er, bijna altijd, goed uit. Wanneer je op tijd bent, ben je op je best. Hij is kleiner dan jij bent en dat voelt toch wel een beetje onnatuurlijk.

Ik ga je missen, dat is een ding dat zeker is. Ook al wil je het niet horen, het is echt zo lieve trein en treinleven. Vijf dagen per week bracht je me van huis naar werk en vice versa. En dan heb ik nog niet eens de talloze uitstapjes daarbuiten genoemd. Vijf dagen per week beleefde ik allerlei dingen, avonturen, terwijl ik met je reisde. Dagelijks las ik daarbij de Metro. Ik twitterde vaak over mijn #treinleven, wat ook mijn favoriete pagina en rubriek in de krant is. Dat is straks verleden tijd, ik kan er immers niet meer over meepraten.

Het bedrijf waar ik werk verhuist naar een stad zonder treinstation. Zie je wel, ik zei toch dat ik geen keuze had. Dat betekent dat ik voortaan de bus neem. Een stuk kleiner, een stuk minder avontuurlijk en misschien nog wel erger: geen Metro die me opwacht bij de ingang. Ik neem hierbij dan ook afscheid. Het was mooi, de afgelopen jaren dus bedankt daarvoor. Wie weet komen we in de toekomst weer eens bij elkaar.