Twee minuten, voor vijf vrije vingers.

Het mooiste meisje van de kermis, daar staat ze. Haar vriendinnen wijzen naar me, giechelen en duwen haar plagerig mijn kant op. Ze draagt een rood wit gestipte jurk en halflang steil blond haar. Mijn beste vriend legt een hand op mijn schouder en geeft me een knipoog. Ik stap erop af.

Ik vuur met uiterste precisie de kogels van mijn wapen af op de mannen die steeds dichterbij ons komen. Mis. Mis. Raak. Vanuit het loopgraaf zie ik door de stofwolk heen een vijand op zijn knieën vallen en het geluidloos uitschreeuwen van de pijn. Nog een schot verlost hem uit zijn lijden.

“Kijk uit, mijn hoofd, mijn hoofd!’’, gilt ze al lachend, terwijl ik haar over de drempel draag. Ik leg haar op het bed in onze splinternieuwe slaapkamer. Ze houdt haar hand omhoog en kijkt met haar hemelblauwe ogen glunderend naar mij en dan naar haar ringvinger: “Mevrouw Kronenburg- van Merwijk”.

Ik gooi het lege machinegeweer naast me neer, pak de Browning van mijn heup en schiet op de twee naderende mannen. De één slaat achterover, de tweede raak ik in zijn knieschijf en valt voorover in het loopgraaf. Ik richt op zijn gezicht, maar het pistool blokkeert. Ik voel zijn gezicht verbrijzelen onder mijn schoenzool. “Zoek dekking!”

Met haar jurkje onder het zand, rent ze vanaf de glijbaan naar ons toe – een godsgeschenk met vlechtjes. “Zag je dat papa?” Met haar tien miniatuurvingertjes omsluit ze beide onze wijsvingers, terwijl we door het park lopen. Vijf voor papa, vijf voor mama.

Een oorverdovende piep. Het is ijskoud. Al zittend zijn slechts de contouren van puin en as nog wazig zichtbaar. Mijn voorhoofd laat het via mijn wenkbrauwen bloeddruppels regenen. Versuft kijk ik naar de zwartrode ravage voor me, waar zich zojuist nog mijn benen bevonden.

Luider wordende Duitse stemmen. Ik laat mezelf tegen het lijk van de verbrijzelde vallen en trek met mijn intacte rechterhand de steelhandgranaat uit zijn borstzak. Ik trek aan het koord, adem de ijskoude lucht in, voel hoe het gruis mijn longen vult en sluit mijn ogen.

De rood-witte jurk op de kermis. Haar stem en haar glunderende ogen. Liesje haar wonderschone handje in het park.

Haar pinkje. Haar ringvingertje. Haar middelvingertje. Haar wijsvi…

Stilte.

Op 4 mei herdenken wij alle slachtoffers van oorlogsgeweld en eenieder die gestreden heeft voor onze vrijheid.

Laten wij met het grootst mogelijke respect en eerbied dat hun toekomt, hen herdenken.

Iedereen in alle vrijheid. Twee minuten oorverdovende stilte.