Tattoo

Het mooie van een tattoo is dat het een aantal dingen voorgoed uitsluit, mijmer ik. Ik zit in de tram op weg naar Utrecht. De man schuin tegenover me kijkt uit het raam en ik kijk naar hem. Ik bewonder de doelbewustheid, de volledige overgave van de man met de vleugels van een adelaar in zijn nek. Mijn blik glijdt over zijn onderarmen die grijs zien van de betekenisvolle beelden.

Al die keuzes die je kunt maken, afwegingen die geregeld door je hoofd schieten. Wat moet een mens ermee. Deze man slaat tenminste een richting in, denkt op lange termijn. Hij bakent af, hij focust.

Allereerst valt er al een doelgroep aan vrouwen af. Dat scheelt tijd. Opties op een aantal banen verdwijnen als sneeuw voor de zon. De gedachte: kom laat ik het roer omgooien, alsnog die Heao-opleiding in de avonduren gaan volgen en accountant worden. Afvinken en weg ermee. Wat een overzicht, wat een bevrijding. Ik benijd de man.

Als ik even later de tram uitstap bedenk ik me dat er legio mannen zullen zijn die niet warm of koud van me worden. Ze weten wel wat aantrekkelijkers dan een drieënveertigjarige brunette met sproeten en schoenmaat veertigenhalf. En wiskunde is nooit mijn sterkste kant geweest. Een beroep als accountant of psycholoog kan ik vergeten.

Bij nader inzien heb ik meer met de beschilderde man gemeen dan ik dacht. Zonder erg leef ik gerichter dan ooit. Ik hoef het niet alleen te doen, keuzes maken. Ik word min of meer geholpen. Een geruststellende gedachte. Opgelucht loop ik richting het Centraal Station. Het is maar goed dat ik niet al mijn hersenspinsels deel met de rest van de mensheid. Sommige gedachten kun je maar beter voor je houden.