Spoorfotograven

“ProRail waarschuwt spoorfotografen”, was een van de koppen in de krant van vanochtend. Voor mij was de kop aanleiding het artikel te lezen, aangezien ik mijzelf herken in het woord "spoorfotograaf". Al zeg ik er wel bij dat ik liever bontgekleurde treinen fotografeer dan kale spoorrails.

De trein. Hij vertrekt daar waar je niet bent en brengt je daarheen waar je niet wilt zijn. Toch ga ik ermee op vakantie. Tijdens de reis is de camera al in bedrijf: het ook in ons land bekende reisje langs de Rijn. De rivier, de burchten, de Loreley, een trein aan de overkant. Tegen de avond ben ik in mijn geboekte pension. Een nachtje acclimatiseren en de volgende dag op pad.

Mijn geplande wandel- en fietsroutes zitten altijd in de buurt van een spoorlijn. “Ik zit te wachten op de trein”, antwoord ik als mensen mij vragen wat ik daar doe, ver weg van een station. Want dat vervoermiddel, dat nooit op tijd rijdt, is stiekem wel fotogeniek. Zo’n knalrode Oostenrijkse Taurus, die zich door de bossen met 2000 ton goederen aan de haak de Arlbergpas opzwoegt, is het geen plaatje? Misschien heb je zelf wel thuis een kalender aan de muur hangen. Elke maand een trein in een bij die maand passend landschap. Foto’s, genomen op veilige afstand van het spoor. Want op zo’n trein oefenen mensen hun beroep uit, terwijl ik slechts mijn hobby beoefen.

Goed, ProRail moet mij dus zo nodig waarschuwen. Ik herken mijzelf echter totaal niet in het artikel. Maar ProRail heeft wel gelijk. Op die ene irritante spelfout na: “spoorfotografen” moet zijn: “spoorfotograven”. Want ik kan een instant spoorselfie niet met fotografie associëren. En wat nou zo leuk aan spoorselfies is, het zal wel weer aan mij liggen, maar ik heb dat nooit begrepen.

En zelfs al zou het leuk zijn: die likes, waar jij zo trots op bent, die zijn jouw duimpjesklikkers een maand later alweer vergeten. Alleen jammer dat de machinist, die onvrijwillig toeschouwer was van jouw selfie, jou niet snel zal vergeten. Weet je wat pas leuk is? In de krant staan. Ik probeer dat met een column, jij blijkbaar met een uitnodiging voor een evenement, waar je vrienden trotse toespraken mogen houden voor jouw laatste reisje. Met een negatief vertraagde trein, van de plek waar je was naar een plek waar je liever nog niet had willen zijn.

Voorkom dus dat je na die kick van het ogenblik geen kik meer geeft. Maak van likes geen lijks. Want op een spoorfotograf zit niemand te wachten.