Perfectly Lonely

Laatst was ik bij het John Mayer concert in de Ziggo Dome. Nu had ik me al voorbereid op flink wat plakkerds, oftewel ver-schrik-ke-lijk kleffe stelletjes. And I was right, natuurlijk. Alsof al die tongen fladderend en spetterend mijn zicht op het podium bewust probeerden te verstoren. Hoort natuurlijk bij de zwijmelmuziek van Sjonnie, maar ik hoef niet perse uit te glijden over het kwijl van al die worstelende tongen. Tenzij de kwijlbaan mij rechtstreeks in de lange, prachtig getatoeëerde armen van John zou laten roetsjen, maar dat gebeurde verbazingwekkend genoeg dan weer niet.

Oké, misschien lichtelijk overdreven, maar er waren genoeg intieme stelletjes te spotten. Een man die serieus het héle voorprogramma zó romantisch z’n arm om zijn lief heen had geslagen. Alsof het nog niet warm genoeg is met vijftienduizend man in één ruimte. Wat een liefde allemaal, kots! Nouja, vooral de daaruit voortvloeiende zweetlucht dan.

Tsja, eigenlijk moet ik me ook helemaal nergens mee bemoeien. Lekker iedereen zijn ding laten doen. Want ik ben gewoon jaloers, toch? Of ik het mis om continu een tong achter in mijn strot te hebben? Nee dat niet. Een maatje? Misschien, maar ik heb ook genoeg lieve vrienden om me heen. Dus vraag ik me zó af waarom we iemand anders nodig hebben om ons compleet te voelen.

Om eerlijk te zijn mis ik het op dit moment niet, een relatie. Heerlijk hoor, die vrijheid om mijn beenhaar zo lang alle kanten op te laten krullen dat mijn stijltang er geen raad meer mee zou weten. Om zoveel knoflook te eten dat ik alle vampiers er in no time mee zou doen bezwijken. Met niemand rekening hoeven houden. Ik vind het zo erg nog niet.

Ik ben langzaamaan ook echt gaan geloven dat je eerst in je uppie gelukkig moet kunnen zijn. Uiteindelijk ben ikzelf de enige aan wie ik gegarandeerd de rest van mijn leven vastzit. Eerst maar eens proberen om die gelukkig te maken, voordat ik dat geluk ga zoeken bij een ander.

Perfectly lonely dus. Nowhere to go and nowhere to be, a simple little kind of free, aldus John. Maar goed dat hij het nummer niet speelde tijdens het concert. Anders waren mensen wellicht spontaan bij zinnen gekomen en de zaal uitgeglede.. uhh uitgelopen. Voor mij voorlopig geen concerten waarbij ik als Siamese tweeling tegen mijn wederhelft sta aangeplakt. Tenzij ik iemand tegen kom die me zo goed begrijpt als John dat doet. O nee, want ik heb niemand nodig.

Toch?