Onze acceptatie

Eigenlijk zou je eenieder een warm huis of een onderdak voor de storm gunnen. Een veilige plek om rustig op te staan en naar je werk te gaan, zonder dat je ergens bang voor hoeft te zijn. Maar waarom is dit bij vluchtelingen anders? Ondanks dat deze mensen misschien wel de meest fundamentele reis op aarde maken, worden ze nog steeds beschouwd als ‘anders’.
Vluchtelingen hebben hun identiteit, land, cultuur maar ook hun veiligheid moeten achterlaten. Wat blijft er nog over van een persoon? Wordt iemand meer zichzelf of totaal iemand anders? Worden ze misschien verminkt door een trauma die ze levenslang achtervolgt?

Vluchtelingen zijn nooit in de mode geweest. Maar we kunnen ze niet weg denken, want ze zijn er. Ze hebben misschien wel meer geschiedenis dan jij denkt. Ze hebben een reis gemaakt van de andere kant van de wereld naar een plek van veiligheid. Vaak niet met het vliegtuig en al zijn luxe, maar met een dubieus bootje of te voet. Deze reis is groots, heel groots.

Toch verwachten wij heel veel van deze vluchtelingen. Ze moeten geen hulp zoeken, of in elk geval geen hulp verwachten en zeker geen mensen tot last zijn. Maar hoe dan? Deze mensen moeten over hun trauma heen kunnen komen en de drive van het leven weer zien te vinden. Dit kost tijd, maar die krijgen ze niet. Ze moeten maar snel terug naar hun land van herkomst om zich daar nuttig te maken en als dat niet kan, moeten ze zich assimileren aan het nieuwe land en gewoon niet opvallen. Is dat wel ‘gewoon’?

Wanneer, vraag ik me af, is er in ons perfecte, maar gemaakte wereldje, een plek voor vluchtelingen? Wanneer is de tijd rijp? Dit zijn vragen die op dit moment niemand kan beantwoorden. Maar waarom verwachten wij zoveel van vluchtelingen? Alsof het iemands keuze is een leven te leiden van onrust en zonder acceptatie.
Mensen die moeten vluchten, hebben tijd nodig om hun hart te luchten.