Om te huilen…

Het weekend zat erop. “Wat? Een wannenkraai? Is dat een nieuwe vogelsoort of zo?”, dacht ik nog. Natuurlijk, ik had gehoord over die cybercriminelen, die computerbestanden gijzelden. Het fenomeen “ransomware”, daar was ik al enkele jaren mee vertrouwd, zo nieuw was dat niet. Dat die zachte waren met harde waarheid schuilgingen achter de naam WannaCry, dat wist ik toen nog niet. Toen ik echter een paar dagen later vaststelde dat naar het onderwerp geen haan wanna cry’en, besloot ik zelf maar 400 woorden te gijzelen.

Raar eigenlijk, dat mensen computers gijzelen. Het zal wel weer aan mij liggen, maar het lijkt me zo zinloos. Een beetje computergebruiker zit immers achter een brandmuur. En op de computer zelf draait een antiviruspakket. On-access scan: elk bestandje dat op de harde schijf wil komen, wordt gecontroleerd. Het besturingssysteem voorziet zichzelf, net als dat antiviruspakket, automatisch van de laatste updates. En zelfs al zou je ondanks al deze maatregelen in staat zijn om alle bestanden van die computer te gijzelen: de gebruiker maakt toch elke dag een back-up. Op een externe schijf, in de cloud en zo af en toe op een schijf die bij pa en ma in een kluis ligt. Een kluis die elke muur van vlammen kan weerstaan.

Als ik zo af en toe de conversaties opvang en beoordeel, dan kun je beter een mobiele telefoon gijzelen.
“Wat? Antivirus op mijn mobiel? Het is een telefoon man, geen computer!”
“Ja natuurlijk, een smartphone is geen computer, daar heb je helemaal gelijk in. Maar je gebruikt hem wel als een computer. Sterker nog: je gebruikt hem in plaats van je computer! Dingen die je vroeger met je computer deed, doe je nu met je smartphone.”

Echt, zo beschouwd is het bijna een uitnodiging om een mobiele telefoon te gijzelen. Want dan gijzel je ook de toegang tot bankrekeningen, de autonavigatie, de koelkast, de airconditioning en al die andere zaken waarom we nu bijna allemaal zo’n pienter praatijzer hebben. Daar is toch veel meer eer aan te behalen?

Aan de andere kant: goed dat er zoiets als WannaCry bestaat. Het maakt ons ervan bewust dat cyberveiligheid niet iets vanzelfsprekends is. En dat het vooral wordt bepaald door de factor mens. Raar eigenlijk: we maken steeds kleinere chips die steeds meer kunnen, we schrijven steeds slimmere software, maar met die automatische updates voor het verschijnsel mens wil het allemaal maar niet zo vlotten. Want zeg nou zelf: dat anno 2017 WannaCry zo gigantisch kan uitbreken, dat is toch om te huilen?