Niet alleen als het ons uitkomt.

“Het is onze dag, onze dag. Moeten ze dit ook van ons afpakken? We moeten ons al aan alles aanpassen.”

Bovenstaande echoot nog steeds beduusd door mijn hoofd. Onderwerpen die wij, de mens, maar al te graag als ‘teergevoelig’ willen bestempelen, beheersen een paar keer per jaar ons mondain leventje. Vaker dan niet, bijt ik vervolgens meermaals per dag op mijn lip. De ‘waarom’ laat ik even achterwege. Wat er toe doet is wat onze samenleving vandaag de dag, betreurenswaardig bindt: wij versus zij. Anno 2017 hebben begrip en eensgezindheid plaats gemaakt voor intolerantie, bitterheid, afgunst, het meten met 2 maten en de constante drang om de vergelijking tussen wij en zij te maken. Van de Zwarte Pieten discussie, het immigratieprobleem, het dragen van een hoofddoek, het wel of niet willen vieren van Kerstmis tot aan, geloof het of niet, de Dodenherdenking toe. Lieve mensen, sinds vandaag heb ik officieel geen klompen meer om te breken.

Er is een ware ophef ontstaan omtrent de Dodenherdenking. Dit allemaal omdat Rikko Voorberg het idee had om samen als maatschappij een alternatieve Dodenherdenking te vieren. Ter nagedachtenis van alle slachtoffers van alle oorlogen, toen tot nu, voor allen die zijn gevallen. Een mooier en fideler gebaar kan ik mij niet bedenken. De meest onbaatzuchtige dag van het jaar, besmeurd met het onmenselijke relaas die onze geschiedenis voor altijd heeft getekend. De geschiedenis die wij nooit mogen vergeten, waar wij van zouden moeten leren. Toch? Leert de mens überhaupt ooit van het verleden. Want het zijn uitspraken zoals “het is onze dag” en de-ver-van-mijn-bed-show mentaliteit die precies hetzelfde verhaal vertellen als die van 77 jaar geleden en die van 77 jaar daarvoor. De verantwoordelijkheid die wij als samenleving dragen is om over 77 jaar een ander verhaal te vertellen. Een verhaal van solidariteit, inlevingsvermogen, het verhaal van ons. Om nooit te vergeten dat wij, per definitie zij zijn en vice versa, niet alleen als het ons uitkomt.

Cookie.