Model

Ietwat jaloers keek ik naar de vader van het dochtertje dat ongeveer de leeftijd had van mijn 5-jarige dochter. Ze droeg een felroze tulen rokje met hippe kniekousen en keurige blonde vlechtjes. Ze reed op een step achter haar vader, die nauwelijks hoefde op te letten, want ze volgde hem. Een modelkind.

Nee, dan mijn dochter… die leuke roze broek die ik laatst gekocht had, was direct met onuitwisbare jamvlekken besmeurd omdat ze geen bestek gebruikt en haar handen aan haar kleren veegt. Ik koop vrijwel alleen tweedehandskleding om die reden. Ik vroeg me al af hoe het meisje dat deze broek eerder gedragen had hem zo schoon had weten te houden.

Mijn dochter reageert op ongeveer elke impuls, kliedert haar eten door haar drinken heen en andersom. Hoe vaak wij haar ook corrigeren, ze klimt in de kast en staat op de tafel. Knutselwerken zijn altijd een plakkerige, chaotische combinatie van veel lijm en alles wat voorhanden is (knopen, draadjes, stukjes plastic die toevallig op tafel liggen). Dagelijks worden ‘huizen’ gebouwd in de huiskamer en alle huisraad wordt daarvoor gebruikt.

School is een probleem omdat ze zich niet aan de structuur kan houden en geen aandacht heeft om naar de opdrachten te luisteren als zij bezig is in haar eigen proces. Als alle impulsen om haar heen haar teveel worden, gaat ze soms gillen of dingen doen die niet mogen.

Mijn kind is geen modelkind. Maar wat is dán een modelkind? En volgens welk model?
‘Model’ verwijst meestal naar: keurig, volgens de normen van de (westerse) volwassen maatschappij.

Het meisje in het tulen rokje is eigenlijk een model-volwassene.

Mijn dochter volgt haar intuïtie en impulsen, probeert alles zelf uit en experimenteert er op los. Dat is wat kinderen doen en horen te doen. Mijn dochter ís dus een model-kind.
Maar onze maatschappij is niet berekend op kinderen, ze moeten vooral in de hokjes van volwassenen passen, gehoorzamen, stilzitten, tests doen als ze pas 5 jaar oud zijn. Klaarstomen voor de maatschappij en alles wat het kind als natuurlijk ervaart moet weg.

Ik hoop dat ik een model-moeder kan zijn, die zich aanpast aan mijn dochters eigen natuurlijke leerproces en alleen ingrijpt als het gevaarlijk wordt. Als dat mij niet lukt dan ben ik degene die faalt als moeder, zij faalt niet als kind. Ik gun haar een model-wereld, een wereld zoals hij ooit bedoeld was te zijn en niet zoals wij mensen hem gemaakt hebben.