MB’s bietsen: het leven van een digital nomad

Hier zit ik dan in een fancy bar aan de Franse kust bij Biarritz. Colaatje light binnen handbereik, wifi code gebietst, laptop open en daarnaast mijn mobiele telefoon die de nodige berichten binnen haalt.

En dat alles terwijl ik probeer om er zeer interessant, maar tegelijkertijd ook sympathiek uit te zien. Dat eerste om er voor te zorgen dat de barkeeper het gevoel krijgt dat ik probeer de wereld te redden of op zijn minst te verbeteren. Dat is iets wat hij mij natuurlijk geen strobreed in de weg wil leggen. En dat laatste omdat ik wil voorkomen dat ik elke keer iets nieuws moet bestellen. Dat ene colaatje klotst nu al in mijn buik en de biertap die mij verleidelijk aanstaart komt nog niet in mijn woordenboekje voor.

Maar ik snap natuurlijk ook wel dat deze beste monsieur niet zit te wachten op iemand die één drankje bestelt, daar een uur mee doet, zijn halve bar in beslag neemt met een suf beeldscherm en ook nog eens een snoer door de hele zaak heen laat lopen richting een stopcontact. En niet te vergeten de toiletbezoekjes waarbij ik profiteer van een moment voor mijzelf zonder rol onder mijn arm of bijgeluiden van een obese buurvrouw.

Als digital nomad moet je nu eenmaal principes hebben. Want om te kunnen reizen, moet je daarvoor ook de noodzakelijke werkzaamheden verrichten. Het is natuurlijk een enorme luxe als je een caravan achter je kont kunt hangen om de zomer in het zonnige zuiden door te brengen. Met als tegenhanger op al dat joie de vivre een laptoptas, weggestopt tussen blikken knakworst en potten pindakaas, die je af en toe tevoorschijn haalt.

Toch moet je het niet onderschatten, die continue druk van het zoeken naar de ultieme wifi spot, de werkzaamheden die opdoemen op het scherm en daarmee de verantwoordelijkheden die je weer op je moet nemen. Om nog maar te zwijgen over schakelen van de chillmodus naar een zakelijke state of mind. Denk aan een switch in de trant van: “Waar is het dichtstbijzijnde strand?” naar: “Kun je mij de status geven van de KPI’s?”

Maar ok, dan heb ik weer een hele week om bij te komen van deze gedaanteverwisseling en doe ik nieuwe (zonne)energie en inspiratie op om mij straks wederom vol overgave op mijn mailbox te kunnen storten. La vie est belle.

En dan ga ik nu even mijn colaatje afrekenen.