Mart, ik mis je

28 mei gaat de geschiedenis in als de dag dat Alva Willem van Oranje uit Nederland verdreef en Tom Dumoulin de Giro d’Italia won. De Nederlandse sportvolgers staan erom bekend dat ze weleens te vroeg juichen, maar in de laatste dagen van Toms avonturen in de Giro d’Italia zag je voorzichtigheid in de commentaren sluipen, een beetje zoals voor de finale van de EK van 1988. Zou het zijn omdat het ook daadwerkelijk stond te gebeuren? Zou heel goed kunnen.
Tom Dumoulin is een fenomeen. Dat wisten we al sinds hij in augustus 2015 na gelost te zijn op een Spaanse slotklim Tourwinnaar Chris Froome wist te achterhalen en hem alsnog versloeg. Wanneer Tom een trui dreigt te pakken gebeurt dat meestal ook, al zagen weinigen in hem een spoedig eindwinnaar van een grote wielerronde. Dat zou nog wel even duren en we hadden het al meer gezegd. Bij mij viel het kwartje, maar ook ik verviel in twijfel wanneer Tom de afgelopen weken de Nederlandse bravoure weer eens liet overkoken. Want een typisch Nederlandse sportman is Dumoulin ook. Niet op zijn mondje gevallen, van zichzelf uitgaand en daardoor vergetend dat anderen ook willen winnen.

Respect voor de tegenstander is een van de belangrijke pijlers onder de successen van sporters uit de Latijnse landen, of het nu voetbal of wielrennen betreft. Nederlanders kunnen veroveren en soms zelfs domineren, maar het gaat om winnen; dat weten ze in Milaan en Madrid, zelfs in Sicilië en Colombia. Als het individu te sterk is, spant de groep samen om hem of haar te doen verliezen. Daarom winnen wij niet zoveel. Eens in de zoveel tijd staat er echter een sportman op die sterk genoeg is om lak te hebben aan die code: hij zet de werkelijkheid naar zijn hand. De ontmaskering van Lance Armstrong heeft echter een forse deuk in het hart van de sportvolger geschopt, en nu ga ik mijn punt maken. Want waar was Mart in de roze euforie van de laatste dagen? Zou Mart geen zin meer hebben, of zijn wonden likken? Ik miste hem node zondag, zeker toen de presentatrice van Studio Sport door het Wilhelmus heen ging afkondigen om plaats te maken voor het zesuurjournaal. Een topsportcultuur zullen we misschien nooit krijgen, maar het had geholpen dat de uitzending zou zijn gepresenteerd door Mart Smeets. Die had de regie nooit uit handen gegeven, omdat afspraken met de geschiedenis alleen door fenomenen worden geregisseerd.