Levenslang

Liefdesverdriet is het ergste dat er is, zegt degene met liefdesverdriet. Omdat we maar één hart hebben – dat van onszelf – heeft de eigenaar natuurlijk altijd gelijk. Maar hij of zij moet ook verder, net als overlevers van een ernstige ziekte of rouwende nabestaanden. Wat zeker niet helpt is voor je verwerkingsproces aangewezen te zijn op de EO-nachtradio, de enige zendgemachtigde die in de nacht van maandag op dinsdag tegen mij aan wil kletsen. ‘Wij geven ruim baan aan uw verhaal’, luidt de jingle; vervolgens leest een stagiaire van de Theologische School voor de Journalistiek in Kampen een uitgeschreven redactietekst voor en heeft dan nog moeite de piepjes van het volgende uurjournaal te halen.

Het zal mijn stemming wel zijn, die zelfs op de racefiets met blote benen niet wil verbeteren. Ook niet op kraamvisite bij mijn zus en niet in de kroeg met vrienden. Liefdesverdriet is ‘Spoorloos’ in het kwadraat. Er is er maar één die er erger aan toe is, en dat is de zesjarige dochter van Koen Everink, die haar vader naar het schijnt vermoord heeft gevonden. Ze had papa wel ‘au’ horen roepen maar sliep toen verder. ‘s Ochtends vond ze haar vader buiten kennis in de Bilthovense keuken. Op de iPad van de belangrijkste verdachte werden zoektermen als ‘dood door messteken’ gevonden, later gewist. Waarom? Hij verveelde zich en hij wiste wel meer dingen. Zoals waarschijnlijk de jeugd van een zesjarige.