Kleur In

Vrijheid is niet vanzelfsprekend. Als je dingen van me leest, dan wist je dit vast al. Lezend tussen de regels door. Als je met me praat, langer dan vijf minuten, dan bloedt dit uit me. Maar ik hoor vaak dat ik niet duidelijk ben, of sterker nog, bullshit praat. Een motief waarom ik schrijf. Zodat ik de woorden netjes achter elkaar kan neerzetten. Voor mezelf en dan uiteindelijk voor anderen. Voor een gesprek onderling, deels, maar meer zodat we erover nadenken.

Op bevrijdingsdag, weet ik dat terwijl ik mijn buik volprop iemand op de wereld sterft van de honger. Dat terwijl mijn dorst niet eens een mug van een probleem is, het juist voor iemand zijn ondergang is. Dat terwijl ik een dik warm ding aandoe, als ik het ook maar een paar graadjes té koud heb, iemand pegels van zijn wenkbrauwen kan klauwen. Ik weet als ik zweet dat ik dat ding weer uitdoe. Dat anderen geen dingen hebben om uit te doen. Misschien was het niet duidelijk: ik heb wat anderen niet hebben.

Deze week is speciaal, want de vrijheid wordt gevierd. Klinkt raar dat vieren, alsof het een aparte dag nodig zou moeten hebben. Vind ik niet. Maar toch is het zo. Moet het zo. Vrijheid dient te worden belichten. Al is het maar voor één dag. En het mooie is, vrijheid kleurt voor ieder net een beetje anders. Uniek. Vier het op jouw manier.

Ik keek naar RTL Late Nite, en werd geinspireerd door een man die een stuk voorlas waarin hij vertelde dat hij tien was. En huilde voor een WOII grafsteen, van een soldaat die zijn leven gaf in Arnhem. Voor vrijheid. Het was een graf zonder naam. De voorlezer daagde de kijker uit om erachter te komen wat vrijheid betekent.

Uitgedaagd, tik ik hier weg. Ik ga niet doen alsof ik nu een wonder ontdekt heb, want dat is niet zo. Maar schrijven is voor mij de ultieme vorm van vrijheid. Op het papier ben ik. Ben ik vrij. Ik geef een stuk van mezelf weg, aan een ander die ervan kan maken wat hij vindt. Ik ben vrij te delen en hij is vrij te vinden. Ik vier terwijl ik het wit met wat zwart kleur.

De kleine dingen in het leven zijn vergankelijk. En de illusie daarbij, is dat ze lijken te worden weggegeven. Zonder kosten. Zonder inspanning, zonder bloed. Maar ondertussen wordt de rekening voor die illusie stilletjes afgehandeld. Buiten zicht, buiten zorgen. Maar vergis je niet. Alles heeft een prijs. En zo ook vrijheid. En als we daarvan niet bewust zijn, betekent dat we niet kunnen proeven. Van de zoete kleur van onze individuele vrijheid.