Impulsief

Ik wilde weer eens een impulsieve aankoop doen. Weer eens, want dat is wel al eens eerder gebeurd. Ongeveer twee maand geleden stond ik, met een plastic milkshakebeker vol kleine komkommertjes in mijn hand, voor mijn moeder. Ze vroeg wat ik had gekocht. Op het etiket stond: Maya de Bij’s snack-komkommers. Dat was ook mijn antwoord: “Maya de Bij’s snack-komkommers”. Ze zweeg. Dat had ik weer. Een halfuurtje geleden stond ik daar, in de supermarkt, een enorme lefgozer te wezen door eens in een impulsief moment Maya de Bij’s snack-komkommers te kopen. Met mijn kraag recht en een tandenstoker tussen mijn kiezen gooide ik het bekertje zo achteloos mogelijk in mijn kar. En dan, rondkijken. Heeft iedereen het gezien, dat ik Maya de Bij’s snack-komkommers sta te kopen? Ik stelde me ook meteen voor hoe verrast en opgetogen mijn moeder hierover zou kunnen zijn. Nu sta ik hier, als een broekventje dat moet uitleggen waarom hij natte propjes tegen het kleedkamerplafond gooide, met een potje vol Maya de Bij’s snack-komkommers in mijn hand, uit te leggen waarom ik zonet vier euro negenenzeventig had verspild aan kleuterkomkommertjes voor in de brooddoos.

Ik gaf niet meteen op. Ik streed dit keer echt voor mijn snack-komkommers. Ik wilde deze aankoop zo graag rechtvaardigen. ‘Ja, ik dacht, komkommers, lekker. Maar dan als snack. Dat staat er ook op, kijk, daar zo. Maya de Bij’s snack-komkommers. Dan kan je je niet vergissen. Deze zijn niet voor op de boterham. Die heb ik ook gezien. Gewone komkommers, zonder snack. Dit zijn snack-komkommers. Lekker. Uit het vuistje. Achter in je keel gooien terwijl je naar de televisie kijkt. Dat leek me wel wat, met die snack-komkommers. Van Maya de Bij. Ach ja, ze hadden er ook evengoed Jommeke of Luc Caals kunnen op zetten, daar gaat het ook niet om, om wie er op het doosje staat. Het gaat om wat er in het doosje zit. Heerlijke snack-komkommers.”

Ze zweeg. Dat was de laatste keer dat er in ons huis ooit nog werd gesproken over Maya de Bij’s snack-komkommers.