Ik dacht het niet

Steeds meer berichten over groeiende economie (CPB). Het zou weer de goede kant op gaan, en ook de werkgelegenheid zou weer groeien.

Begin 2015 is deel 1 van de WWZ met betrekking tot flexibele arbeids-krachten in werking getreden. Verbetering, op papier. Praktijk wijst uit dat je werkgever je nu gewoon op tijd laat weten dat je eruit vliegt. Nu al na 2 jaar (was 3 jaar).

Nu is er ook begrip te op te brengen voor werkgevers, die je in vaste dienst willen nemen, maar ondermeer de WWZ tegenkomen. Werkgever ben je van nature ook niet geworden om sociale problemen op te lossen.

Toch wringt het voor veel werknemers. In de maatschappij staande, en komende op veel plekken, ook gesprekken voerende met veel mensen, constateer ik dat zij, spreekwoordelijk gezegd: ‘de klappen opvangen’.

We kunnen een hele discussie optuigen, waarin mogelijk ook begrip voor werkgevers getoond kan worden. Maar punt blijft dat in te veel gevallen, ook zeker de jeugd (over het zo goed als niet meer aannemen van 50 plussers heb ik het nog niet eens [hoezo doorwerken tot je 70e ?]), slechter af is. Hun arbeidscondities en salaris in de praktijk kan beter.

Ik zie veel jongeren, die voor net iets meer dan een appel en een ei zich het leplazarus werken. Neem de horeca bijvoorbeeld. Die zou aantrekken. Maar trekken de condities ook aan ? Je verdient er vaak ook minder dan in zelfs de schoonmaakbranche. Hoezo aantrekken ? Het zuigt ! Die jongeren echter, die moeten wel, want als je bijvoorbeeld op kamers woont en een hoge huur op moet hoesten, dan heb je niet veel keuze.

Geschetste vooruitzichten, die lijken beter dan enkele jaren geleden.
Ik zou echter graag zien dat dit zich zo doorzet, dat mensen weer echte perspectieven zien, zoals ze die voor de crisis hadden. Wie weet overigens welk een invloed Donald Trump nog heeft cq gaat krijgen op dit alles ? Inmiddels jubelt men al. Maar of het daarvoor al tijd is ?
Ik dacht het niet.