Groot leed in kleine vorm

Het was een zonnige zondagmiddag. Ik, mijn ouders en mijn vriend zaten in een gezellig cafeetje aan de rand van het bos bij Baarn. We hadden vlak daarvoor een lange wandeling gemaakt en beloonden onszelf met een biertje. We hadden het over van alles. Van luchtige zaken, zoals onschuldige roddels en aanstaande verplichtingen, tot zware wereldproblemen, zoals het klimaat, immigratie en de zorg. Het cafe was die middag druk bezocht en ons eigen stemgeluid ging geleidelijk op in het gezellige geroezemoes om ons heen. Opeens hoorde ik het. Dwars door het geroezemoes heen, heel zacht, maar toch constant genoeg om op te vallen: hoog getjilp. Ik keek om mij heen en daar zag ik het; vlak bij de deur naar de toiletten. Een vogelkooi. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en liep erheen. Daar zat weggedoken in een hoekje van de kooi een mereltje. Met doodsangstige oogjes keek hij mij aan. De kooi was nauwelijks groot genoeg voor hem om meer dan drie keer zijn vleugels uit te slaan, laat staan fatsoenlijk te vliegen. Ik keek om mij heen en zag mensen praten, lachen elkaar op de schouder slaan. Niemand leek zich te bekommeren om de vogel. Op weg naar de toilet liepen mensen langs de kooi met een ongeïnteresseerde blik.

Ik stelde mij voor het vogeltje te zijn. Je hele leven lang in een kooi waarin je nauwelijks je kont kan keren. Je roept en roept en roept, en er is niemand die je komt bevrijden. Ineens drong het besef tot mij door. Hoe kan je je als mens zorgen maken om zaken die mis zijn in de wereld en de onmogelijkheid die op te lossen, terwijl je het creperen van vogeltjes in een kooi beschouwt als de normaalste zaak van de wereld? Zo wreed en zo onnodig. Als we hier ons ogen al niet voor kunnen openen, hoe denken we dan ooit het vertrouwen te hebben iets aan leed op grotere schaal te kunnen doen? Hierbij doe ik daarom een oproep om jullie ogen en harten te openen voor alle vogeltjes in een kooi. Stel je voor hen te zijn. Stel je voor hoe makkelijk het eigenlijk is om ze vrij te laten. Het is een kwestie van een kooideurtje openen. Zo weinig moeite voor het wegnemen van zoveel leed. Nog belangrijker: stop met het kopen en houden van vogels in een kooi. Ditzelfde pleidooi geldt natuurlijk voor alle dieren die zijn opgesloten, maar vandaag concentreer ik mij op de vogels. Je moet toch ergens beginnen?