De weg naar de “nieuwe” ik

Ik word wakker en voor ik mijn ogen goed en wel open heb voel ik het al… Dit wordt een dag om in de prullenbak te gooien. Op de één of andere manier voel ik me verdrietig.

Beste raar, want de afgelopen dagen waren fijn. Ik heb leuke dingen gedaan. Ik weet ook wel dat er onderhuids nog iets aan het broeden is, maar daar heb ik geen aandacht aan besteed. Of zou het dat juist zijn? Moet ik er wel eens naar gaan kijken wat dat is?

Mijn zoontje wordt vandaag opgehaald door zijn opa en oma. Hij gaat een paar extra dagen naar de kant van mijn ex. Leuk voor hem en ik gun het hem ook zo. En vaak vind ik het ook fijn om even alleen te kunnen zijn. Hoewel ik het heel leuk vind met ons tweetjes, kan het soms ook best vermoeiend zijn. Zeker omdat hij nog een vrij onzeker jongetje is die zich nog vaker wil optrekken aan mij. Maar nu voel ik me raar. Ik mis hem eigenlijk al voordat hij weg is.
We knuffelen nog wat op de bank en dan is het tijd voor school. We stappen de auto in. Tijdens het rijden zet ik mijn zonnebril op. “Maar mama, de zon schijnt toch helemaal niet” hoor ik mijn zoontje zeggen. Het klopt, de zon schijnt nog niet, maar het licht is mij toch teveel. Ik voel de tranen branden.

En als we het schoolplein oplopen komen de tranen pas echt. Ik zie de papa’s en mama’s die wel een gezinnetje zijn. Ik zie papa’s die met liefde hun kinderen brengen. Even voel ik mij heel alleen. Even voel ik mij zielig. Ik heb ook geen zin om met andere mama’s te praten. De zonnebril blijft op en ik ontwijk ieder contact.

Op de terugweg vraag ik me eigenlijk af waarom ik mij zo voel. Ik heb het goed. Ik heb er zelf voor gekozen om uit elkaar te gaan. Natuurlijk had ik dat niet gedacht toen we samen een kleine kregen. Zeker niet. Maar de oude ik paste niet meer bij mij. Oftewel de “ik” die ik dacht dat ik was. De ontdekkingsreis naar de nieuwe ik is nog steeds in volle gang. Ik voel me sterk, ik voel me mooi, ik voel me heerlijk, maar soms… Soms overspoelt mij een gevoel van eenzaamheid. En dat laat ik dan ook maar gewoon toe.

De spullen voor mijn zoontje ga ik dan zo maar eens inpakken. Eens kijken wat dit lange weekend alleen gaat brengen.