Dankbaar moment

Decennia geleden begon mijn vader de geschiedenis van zijn familie te onderzoeken.
Een hobby voor gepensioneerden vond ik. En gepensioneerd dat was hij toen dan ook.
In een weekend, tijdens een bezoek aan mijn ouders, wilde hij perse dat ik even met hem mee ging. Hij moest me iets laten zien, zo zei hij.
We stapten in de auto en hij reed met mij een paar dorpen verder.
Daar aangekomen stopte hij voor een erg oud kerkje dat half verscholen achter hoge, oude bomen in het centrum van een kerkhof lag.
Na opening van het piepende, metalen hek liepen we samen het terrein op. Hij voerde mij rechtstreeks naar een oude grafzerk die vlak tegen de muur van het kerkje stond.
“Daar liggen ze!”, zei hij met een bewogen stem.
Op de oude zerk las ik een paar voor mij onbekende namen.
Ik was jong toen, voelde mij op een plaats als deze eigenlijk wat ongemakkelijk.
“Het zijn voorouders van je”, ging mijn vader verder.
Hij legde uit dat dit de oudste grafsteen van zijn familie was die hij had kunnen vinden.
Echt veel zei het mij toen eigenlijk niet.
Het gevoel dat mijn vader er zelf bij had en dat hij op mij over wilde brengen bereikte mij maar amper.
Ruim twintig jaar is mijn vader inmiddels al niet meer onder ons.
De aantekeningen van zijn familieonderzoek zijn later naar mij gegaan.
Kort geleden ben ik na al die jaren nogmaals naar het kerkje gegaan.
Daar zocht ik de steen die mijn vader mij jaren daarvoor had aangewezen.
Tot mijn verbazing liep ik er na al die tijd, net als die keer samen met hem, rechtstreeks heen.
Nu wel geraakt door het verleden las ik de tekst op de steen voor een tweede keer.
Slechts een jaar na elkaar waren zij geboren. In 1797 en 1798.
Beiden in het jaar 1879 overleden en hier begraven.
In 1824 waren zij met elkaar gehuwd, zo wist ik. Maar liefst 55 jaar hebben ze al hun lief en leed met elkaar gedeeld. Ondanks dat zij vijf generaties van mij verwijderd waren vond ik het geweldig dat deze tastbare herinnering aan hen er nu nog was.
Een mooi moment en ik was mijn vader er dankbaar voor.
Ook wist ik dat ik nog een derde keer op deze plaats terug zou komen.
Maar niet alleen zoals deze keer.
Neen, samen met mijn zoon.