Uitgeschreven leven

Ik voel het weer.
Dat angstaanjagende gevoel.
Alsof alles, nadat het eindelijk stukje bij beetje weer betekenis begon te krijgen, in een klap weggevaagd kan worden.
Ik ben niet bang.
Ik leef in een constante vicieuze cirkel, er komt geen einde aan, nergens komt een einde aan.
Een steeds maar weer terugkerende melodie.
Het deuntje blijft hangen als een zoemende mug op een hete zomeravond.

Een melodie leeft voort met een variatie aan tonen, hoog en laag, langzaam en snel.
Alles staat tot op de seconde toe vast.
Dit is geen improvisatie, ik word bespeeld, elke vrolijke toon afgewisseld met een depressieve ondertoon.
Ik heb geen controle meer over de noten.
Mijn leven is voorspelbaar, alles staat uitgeschreven, op de hemelsblauwe lucht, het groene gras en overal waar mijn gedaante zich vindt en weer kwijtraakt.

Ik probeerde ooit dat wat geschreven was te veranderen, ik reikte eindeloos naar de noten in de hoop ze te vangen.
Maar ze zijn onaantastbaar, onbewerkbaar.
Met een bitterzoet gevoel keek ik naar de blauwe lucht, het groene gras en naar alles waar mijn ogen naartoe werden getrokken.
Ik keek naar de mensen om me heen, die elk met hun eigen melodie de wereld bewandelden.
Ik keek naar die er niet meer waren, uitgespeeld en stil of misschien doorgaand in een nieuwe vicieuze cirkel met bijbehorende unieke bladmuziek.
Ik gaf het op.

Ik speel mijn melodie als een brave muzikant en hoop op applaus wanneer het einde in zicht is.
Ik zal niet langer proberen mijn tonen te doven of tevergeefs te reiken naar de blauwe lucht, het groene gras en al wat is en zal zijn.