Steeds meer mijn moeder

Er was een fase in mijn leven – de ‘te veel eyeliner’-fase om precies te zijn – waar ik vaak dacht: ik ga het later zo anders doen dan mijn moeder. Ik dacht het als de computer uitging door ‘parent control’, terwijl ik net de moed bij elkaar had geraapt om “Hey, hoe ist?” tegen mijn crush op MSN te zeggen. Ik dacht het ook als ze op mijn rekening keek en me vertelde dat ik meer moest sparen. Maar ik dacht het vooral als ik weer eens de trap op had gestampt en de deur achter me dicht sloeg. Wanneer ik weer eens tegen haar had geschreeuwd dat ze het allemaal niet begreep. Inmiddels ben ik in een fase in mijn leven beland waarin ik steeds meer op mijn moeder ga lijken. Zo zit ik zelfs met twintig graden onder een kleedje op de bank. En als ik op een bepaalde manier lach, of van me af bijt, realiseer ik me geschokt dat ik op dat moment precies mijn moeder ben.

Een paar maanden geleden kocht ik een zwarte jurk en zat ik tot twee keer toe in een stoel tegen mijn moeders blonde haren aan te kijken. Voor ons een kist, omringd met bloemen. Ik voelde hoe de druppels mijn neus afgleden en mijn mascara over mijn wangen smeerden. Het maakte me geen ruk uit. Ik wierp een blik op mijn broertje en besefte me toen dat mijn verdriet blijkbaar nog groter kon worden. Dat ik alles zou doen om hem op dat moment een beetje minder pijn te laten voelen. Een ogenblik later begon mijn moeder: “Lieve mam”. Ze moest zo hard huilen dat ze bijna niet uit haar woorden kwam.

Ik zag hoe mijn moeder in twee maanden tijd niet alleen haar vader, maar ook haar moeder kwijtraakte. “Ze waren zo trots op jullie”, vertelde ze me na de ceremonie. Het was precies wat ik nodig had om te horen. In deze fase in mijn leven bedenk ik me dat mijn moeder al die tijd gelijk heeft gehad. Ik bedenk me hoe ik zou instorten als ik haar verloor. Ik zie de mensen die mijn broertje en ik zijn geworden. En ik bedenk me dat het helemaal niet erg is om op haar te lijken.